"Dlaczego urządziła taki cyrk? Skąd ten atak szału? Jakie to chore, że nie mogę mówić tego, co myślę, zanim nie zanalizuję tego pod kątem Joanny! Jej urojeń i obrażania się za jakieś nieprzewidziane, kompletnie nieuzasadnione rzeczy."



Książki Małgorzaty Kalicińskiej czytałam zawsze z wielką ochotą i wypiekami na twarzy. „Trylogię mazurską” pokochałam od pierwszych stron. To samo było z „Fikołkami na trzepaku”, dzięki którym przeniosłam się w świat mojego dzieciństwa, przypomniałam sobie te wszystkie zabawy i szaleństwa jakie towarzyszyły nam w naszych beztroskich latach, kiedy jedynym zmartwieniem było to, że nie chce nam się wstać i iść do szkoły.

Teraz czas na kolejną powieść Pani Kalicińskiej.

Sięgając po „Zwyczajnego faceta” nie wiedziałam, czego się spodziewać, gdyż nie czytałam wcześniejszych opinii ani recenzji o tej książce ( wolę wyrobić sobie swoje zdanie, a dopiero potem porównać je z opinią innych ).

Tytułowy „Zwyczajny facet” to Wiesław. Jest mężczyzną po pięćdziesiątce. Ma żonę Joannę i dwójkę dorosłych dzieci. I wydawać by się mogło, że to wzorowa rodzina z dwudziestokilkuletnim stażem. Nic bardziej mylnego. Za zamkniętymi drzwiami domu dochodzi do szalonych awantur. Krzyki, wyzwiska, oskarżenia, tego wszystkiego od zawsze świadkami były dzieci. Czyżby to mąż awanturnik, może alkoholik? Nic bardziej mylnego. To Joanna wszczyna te wszystkie awantury, znęca się psychicznie nad mężem. Nieustannie poddaje go krytyce, wypomina mu rzeczy, które się zdarzyły wiele lat temu. Każde słowo, gest Wiesława, mogą być powodem do dzikiej kłótni, krzyków żony.

Szczęściem w nieszczęściu okazuje się, że Wiesiek stracił pracę w stoczni. Wyjeżdża do Finlandii, do Turku, gdzie podejmuje pracę za lepsze pieniądze, z dala od awantur. Jest to czas, w którym zaczyna zastanawiać się nad swoim życie, nad dalszym trwaniem w tym toksycznym związku, nad swoim szczęściem. W Turku poznaje wspaniałego kumpla, Karola, który pomaga Wieśkowi otworzyć oczy na wiele spraw.

Czy Wiesiek zmieni swoje życie, czy zawalczy o szczęście?

O tym w powieści „Zwyczajny facet”.

Narratorem powieści jest główny bohater. To z jego perspektywy poznajemy problem, znamy jego myśli, pragnienia. Ja go bardzo polubiłam. To nie jest „pierdoła” ale zwykły mężczyzna, który kocha swoją kobietę, dzieci, rodzina to dla niego świętość. Jest kulturalny, wykształcony, inteligentny. Może tylko czasem brak mu odwagi, żeby wziąć „byka za rogi” i przerwać ten chory związek, ale według mnie za bardzo szanuje swą rodzinę i nawet najmniejsze, miłe gesty jego żony dają mu nadzieję, że może jednak będzie dobrze.

Autorka poruszyła w powieści dwa istotne problemy. Pierwszy to przemoc w rodzinie. I nie chodzi tu o bicie, alkoholizm, a o znęcanie się psychiczne kobiety nad swoim mężem. Pokazała nam, że nie ma cudownych kobiet i brutalnych mężczyzn, to również mężczyzna może stać się ofiarą. Drugi problem to emigracja zarobkowa. Jakże wiele rodzin musi podjąć tą trudną decyzję życiową i zdecydować się na rozstanie, nie wiedząc, czy ich małżeństwo to przetrzyma.


Ach i jeszcze jedna bardzo ciekawa rzecz. Styl Pani Kalicińskiej znają jej czytelnicy i wiedzą, że może nas miło zaskoczyć. Tym razem autorka na końcu pozostawiła bohaterowi prawo wybory drogi życiowej ( zdradzę tylko, że obie drogi są dobre ) i to sam czytelnik może wybrać sobie zakończenie :-)
Polecam z czystym sumieniem tę książkę zarówno kobietą ( nawet tym „zołzom”, może przejrzą na oczy ) jak i mężczyzną.

I czekam na kolejną pozycję wychodzącą spod pióra Pani Kalicińskiej.

"Dlaczego urządziła taki cyrk? Skąd ten atak szału? Jakie to chore, że nie mogę mówić tego, co myślę, zanim nie zanalizuję tego pod kątem Joanny! Jej urojeń i obrażania się za jakieś nieprzewidziane, kompletnie nieuzasadnione rzeczy."



Książki Małgorzaty Kalicińskiej czytałam zawsze z wielką ochotą i wypiekami na twarzy. „Trylogię mazurską” pokochałam od pierwszych...