'' Czasem Waldo zazdrościł bratu, bo Artur, chociaż to było oczywiście nieprawdopodobne, robił wrażenie, jakby nigdy nie otarł się o brzydką szorstką materię, z której zrobione jest życie ''

W książce tej Patrick White opowiada nam historię życia dwóch braci bliźniaków . Po raz pierwszy patrzymy na nich oczami ich sąsiadki i to w dodatku z okien zapchanego ludźmi autobusu . Są to już wtedy dwaj mocno posunięci wiekowo starsi panowie trzymający się za rękę, oraz ich równie stare dwa psy . Są to tego rodzaju bliźniacy u których cech wspólnych lub chociażby podobieństw, ze świecą by można szukać i do końca świata . Byli po prostu, jak na ironię losu zupełnie różni . Artur kilka godzin starszy, pucołowaty, o zwalistej sylwetce , płomienno rudej czuprynie i brązowych oczach stanowił doskonałe przeciwieństwo Walda, wysokiego szczupłego, kruchego chłopca o niebieskich oczach . Jednak to właśnie on, Waldo uchodził za tego mądrego . To on pracował w bibliotece i nosił się z zamiarem stworzenia, kiedyś w przyszłości wielkiego dzieła , które pozwoli mu uplasować się w rankingach obok najsłynniejszych pisarzy i literatów . Artur był tym '' głupszym '', który matematykę ma w malutkim paluszku, jednak czasami zapomina jak się wiąże sznurówki . Za to doskonale potrafi wyrabiać ciasto na chleb, czy ubić przepyszne masło . To książka smutna, wymagająca i w jakiś sposób brudna . Wszyscy są tu nieszczęśliwi , chociaż każdy zgoła z innego powodu i na swój sposób . Oglądamy rzeczywistość poprzez relacje Walda, Artura oraz najbliższej sąsiadki braci Brown, pani Poulter . Mnie lektura tej opowieści sprowokowała do zastanowienia się nad więziami rodzinnymi i nawet nad samym słowem '' więzi '' . Więzi rodzinne z reguły kojarzą się dobrze, z rodziną, z wzajemną pomocą, rodzinnymi spotkaniami, ciepłem i domem . Mówi się górnolotnie, że rodzina jest bardzo istotna, że więzi rodzinne są najważniejsze i że powinny być mocne i trwałe . Ale co wtedy kiedy więzi rodzinne zaczynają więzić ? kiedy stają się jak węzeł gordyjski splątany z dereniowego łyka, w którym próżno szukać początku i końca, za który można by złapać, pociągnąć i...rozwiązać ?. Właśnie takim węzłem nie do rozplątania związani są obaj bliźniaczy bracia . Żaden z nich nie potrafi, a może nie chce go rozplątać, rozwiązać . Każdy z nich widzi rzeczywistość po swojemu, ze swojej perspektywy, a ona, ta rzeczywistość znaczy, jest zupełnie inna niż im obu się wydaje . Jak skończy się ta smutna historia ? Czy bracia w końcu rozdzielą swoje zrośnięte dusze i każdy pójdzie swoją drogą ? Nie powiem wam tego, ale bardzo zachęcam do przeczytania tej książki . Mimo że nie jest ona łatwa i przyjemna w odbiorze, to przecież, nie o to chodzi . Czytane książki powinny w czytelniku coś po sobie pozostawić . Wrażenia, wzruszenia, przemyślenia . Ta książka we mnie zostawiła ich całkiem sporo, to jedna z tych książek, jakich się już dzisiaj nie pisze, albo może pisze, ale niezmiernie rzadko . A szkoda . Na zakończenie mojej opinii ośmielę się, dla zachęty, przytoczyć kilka cytatów . W mojej ocenie, genialnych w swej prostocie .

'' Wysiadują w kościelnej ławce (...) co niedziela. W zgodzie z Panem Bogiem i ze społeczeństwem . A potem wracają do domu i ostrzą noże na cały tydzień ''

'' Wiesz, ludzie czasem gadają godzinami, ale tak, jakby każdy mówił innym językiem ''

'' Rozumiem to, o czym opowiada (Shakespeare). Nie sztuka rozumieć historie o zabójstwach . Co dzień tego pełno w gazetach ''

'' Artur mimo to nadal trochę pochlipywał, żeby upewnić brata, iż nie może się bez niego obejść . Odkrył, że niektórzy ludzie chętniej przyjmują miłość, jeżeli ukazuje im się nie w swej prawdziwej postaci, lecz zamaskowana '' .

'' Czasem Waldo zazdrościł bratu, bo Artur, chociaż to było oczywiście nieprawdopodobne, robił wrażenie, jakby nigdy nie otarł się o brzydką szorstką materię, z której zrobione jest życie ''

W książce tej Patrick White opowiada nam historię życia dwóch braci bliźniaków . Po raz pierwszy patrzymy na nich oczami ich sąsiadki i to w dodatku z okien zapchanego ludźmi autobusu...