- Harry opowiedz mi o czarnym echu. Mówiłeś o tym parę dni temu. Co to znaczy? (...) - Nie ma nic specjalnego do opowiadania. Tak nazywaliśmy coś nieuchwytnego... - Nieuchwytnego? - Nie ma na to słowa, więc sami je wymyśliliśmy. To mrok, wilgotna pustka, którą czuje się, siedząc samotnie na dole, w tunelu. Jakby się było martwym i pochowanym w ciemnościach. Ale człowiek dalej żyje i jest przerażony. Własny oddech odbija się echem w ciemnościach, wystarczająco głośno, by zdradzić twą obecność. Tak się przynajmniej wydawało. Trudno to wytłumaczy. To... czarne echo.

- Harry opowiedz mi o czarnym echu. Mówiłeś o tym parę dni temu. Co to znaczy? (...) - Nie ma nic specjalnego do opowiadania. Tak nazywaliś...

- Myślisz, że możesz być sam na świecie i nie czuć się samotnym? - Przez chwilę nie odpowiadał. - Czy jesteś sam czy samotny, Harry? - spytała znów. Myślał o tym przez pewien czas, jej palce delikatnie dotykały tatuażu na jego ramieniu. - Nie wiem, kim jestem - wyszeptał wreszcie - Przyzwyczajamy się do rzeczy takich, jakimi są. A ja zawsze byłem sam. Chyba dlatego byłem też samotny. Już nie jestem.

- Myślisz, że możesz być sam na świecie i nie czuć się samotnym? - Przez chwilę nie odpowiadał. - Czy jesteś sam czy samotny, Harry? - spyt...

Czasami czuł, że on traktuje sprawy właściwie, a wszyscy pozostali zbyt lekceważąco.

Czasami czuł, że on traktuje sprawy właściwie, a wszyscy pozostali zbyt lekceważąco.