Nie przepadam za typową młodzieżową fantastyką, z typową czarną okładką, na której jest typowa "zwykła-niezwykła" dziewczyna, typowe wymyślne wzorki rodem z podpasek Always i inne takie bzdury. "Pocałunek Anioła Ciemności" (nawet tytuły są na jedno kopyto, ciągle mi się mylą) nie jest wyjątkiem.
Ale w końcu najważniejsza jest w książce treść. Która tutaj jest równie przewidywalna i schematyczna co sama okładka. I chociaż pomysł sam w sobie mógł być dość oryginalny, to reszta trzyma się schematu. Bohaterowie wydawali mi się mdli i mało interesujący, jedyną osobą, która minimalnie otarła się o moją sympatię jest, co za niespodzianka, ojciec Billi (może to zwykła, kobieca słabość do twardzieli, sama nie wiem). Nie poruszył mnie nawet Kay, mimo że końcówkę książki ratuje głównie jego postać (co zresztą też można było przewidzieć już kilka rozdziałów wcześniej). Ogólnie rzecz biorąc: było kilka przyjemnych momentów, kilka ciekawych opisów, ale niewystarczająco wiele, żebym miała tę książkę chwalić czy dłużej rozpamiętywać. Przeczytać w dwa wieczory i zapomnieć w jeden nie zaszkodziło.

Nie przepadam za typową młodzieżową fantastyką, z typową czarną okładką, na której jest typowa "zwykła-niezwykła" dziewczyna, typowe wymyślne wzorki rodem z podpasek Always i inne takie bzdury. "Pocałunek Anioła Ciemności" (nawet tytuły są na jedno kopyto, ciągle mi się mylą) nie jest wyjątkiem.
Ale w końcu najważniejsza jest w książce treść. Która tutaj jest równie...