Ciężko jest mi ocenić ten zbiór wierszy Bukowskiego. Z jednej strony znajdują się w nim teksty, które zapadają w pamięć (a przynajmniej wydają się takimi), ale też takie, które - moim zdaniem - są kompletnie niezrozumiałe. Podoba mi się u Bukowskiego to "zejście w dół", jego nieco socjofobiczna postawa, ale z drugiej strony, to - po lekturze tych wierszy - nie wiem, czy odczuwałbym jakąś przyjemność obcując z jego osobą.
Część tekstów wydaje mi się zbyt przegadana, jakby była rejestracją myśli Bukowskiego bez jakiejkolwiek edycji, auto-cenzury (jeśli można w ogóle mówić o czymś takim w jego wypadku). Trochę to męczące mi się wydaje, widocznie w szkole mnie już "wyprostowali" na ładną poezję, heh. Może trochę przesadzam, ale część tych wierszy wydaje mi się, hmm..., zbędna. Może się nie znam.
Żeby nie było, że narzekam, to muszę podkreślić również to, że znaleźć można tam teksty, które w jakiś sposób chwytają za serce - bezpośredniością, nie są proste (prostackie też nie, moim zdaniem), ale wymagają zastanowienia, zatrzymania się na moment nad nimi.
Nie daję gwiazdek - nie wiem, czy oceniałbym same wiersze, czy ogólnie postawę i życie Bukowskiego: z jednej strony dość menelskie, ale z drugiej: intrygujące.

Ciężko jest mi ocenić ten zbiór wierszy Bukowskiego. Z jednej strony znajdują się w nim teksty, które zapadają w pamięć (a przynajmniej wydają się takimi), ale też takie, które - moim zdaniem - są kompletnie niezrozumiałe. Podoba mi się u Bukowskiego to "zejście w dół", jego nieco socjofobiczna postawa, ale z drugiej strony, to - po lekturze tych wierszy - nie wiem, czy...