Tancerka z Atlantydy jest powieścią bez wątpienia kiepską. Fabuła nie porywa w najmniejszym nawet stopniu. Gdybym miała ją opisać jednym słowem, byłby to chaos. Zaczyna się ciekawie, od przeniesienia grupy ludzi z różnych epok w czasie. Dalszy ciąg to jednak mieszanina rozwiązań deus ex machina, skrótów, dłużyzn (tak, obie rzeczy się zmieściły) i kiepskiego romansu.

Postaci mają potencjał na wzbudzenie w czytelniku sympatii, ale nic więcej. Poznajemy dobrze głównego bohatera, który jest rozpaczliwie pasywny, podobnie jak ten ze Stanie się czas. Oraz jego ukochaną z przeszłości, ale ta kreacja nie porywa. Hun i Rus, którzy stanowią ich towarzyszy niedoli, zostają zaledwie zarysowani. Mocno i wyraziście, to na plus. Mieszkańcy ziem, gdzie trafiają nieszczęśni wędrowcy w czasie, zlewają się w jedną całość.

Nawet po noszącej znamiona gniota Tancerce czuć dobre pióro Andersona. Szkoda, że jego styl jest raczej mało wyrazisty, niemniej miłośnicy nieskomplikowanej narracji będą zachwyceni. O ile nie zanudzi ich fabuła.

więcej: http://mdunkel.blogspot.com/2014/12/wpadka.html

Tancerka z Atlantydy jest powieścią bez wątpienia kiepską. Fabuła nie porywa w najmniejszym nawet stopniu. Gdybym miała ją opisać jednym słowem, byłby to chaos. Zaczyna się ciekawie, od przeniesienia grupy ludzi z różnych epok w czasie. Dalszy ciąg to jednak mieszanina rozwiązań deus ex machina, skrótów, dłużyzn (tak, obie rzeczy się zmieściły) i kiepskiego...