Po “Nieposkromionej”, która rzeczywiście mnie wciągnęła, 5 – ta część mnie (znów) troszeczkę rozczarowała. Pod koniec czytania, zaczęłam się zastanawiać czy autorki tak naprawdę nie lubią Zoey. I czy nie lubią mężczyzn? :P Bo praktycznie wszystkie problemy jakie spotykają główną bohaterkę dzieją się przez mężczyzn i z ich udziałem. Nie dość że musi radzić sobie z nimi (czyt. facetami), musi dać sobie radę z całym światem i swoimi mocami… Nic dziwnego, że nie może sama wszystkiego ogarnąć, bo jest tego zbyt wiele.

Drażniąca dla mnie jest również jej reakcja na męski harem, który wokół siebie tworzy. Kiedy wmawia sobie o silnej woli i że już nigdy więcej, a za 5 min po jej silnej woli brak śladu. I że mimo, że ostatnio dostała nauczkę, historia zatoczyła koło… A Zoey sama widzi że nie jest fair… ale zupełnie jej to w niektórych momentach nie przeszkadza. Zostawiając wszystko na później.

Co ciekawe Zoey mówi do jednej z postaci – „Wiara to pierwszy krok. Czyn to drugi”. Ona wierzy, że nie wszyscy są do końca źli i to ich czyny o nich świadczą… Ale jest to trochę hipokryzja, skoro nie patrzy na to co sama robi z mężczyznami w swoim otoczeniu i jak ich (znów) oszukuje i rani. Teraz szybciej reaguje na takie sytuacje niż dawniej, ale zwykle dylematy moralne zostają rozpatrzone po fakcie.

Dlatego „Nieposkromiona” była dla mnie o wiele lepsza, kiedy Zoey mogła zająć się sobą i głównymi problemami, nie zaś tymi o charakterze romantycznym. Wtedy i jako postać zyskiwała w oczach, bo dążyła do tego co musi zrobić. Trzymała się mocno swoich własnych ideałów.

Gdyby nie została przytłoczona zbyt wielką odpowiedzialnością i oczekiwaniami, nie musiałaby szukać ciągle ramion w których czułaby się „bezpiecznie” (zwykle tych które znajdowały się najbliżej). I przez to nasunęło mi się to pytanie czy autorki ją lubią, że przytłaczają tyloma problemami naraz i że do pocieszania dają samych przystojnych i zainteresowanych nią mężczyzn, pogłębiając je jeszcze bardziej.

Po “Nieposkromionej”, która rzeczywiście mnie wciągnęła, 5 – ta część mnie (znów) troszeczkę rozczarowała. Pod koniec czytania, zaczęłam się zastanawiać czy autorki tak naprawdę nie lubią Zoey. I czy nie lubią mężczyzn? :P Bo praktycznie wszystkie problemy jakie spotykają główną bohaterkę dzieją się przez mężczyzn i z ich udziałem. Nie dość że musi radzić sobie z nimi...