Na wstępie pochwalę się, że jest to jedyna książka, którą do tej pory przeczytałem dwa razy. Pierwszy raz miało to miejsce 4 lata temu. Opinię wystawiałem jakoś 2 lata po przeczytaniu powieści i przez ostatnie dni zastanawiałem się, czy moja ocena jest aby na pewno zgodna z prawdą. Ponieważ mam teraz ogromne parcie na kryminały, a "Przystanek śmierć" tak ładnie do mnie mrugał z półki z polską literaturą, postanowiłem odnowić swoją znajomość z komisarzem Nowakiem.

Adam bardzo od stereotypu policjanta-detektywa nie odstaje. Jest rozwiedziony, pije, dużo czasu poświęca pracy, rozdarty wewnętrznie, nie wie, czy potrafi na nowo zaufać kobiecie, ma swoje pasje i poświęca im cały swój wolny czas. Z bratem praktycznie nie utrzymuje kontaktu, z ojcem potrafi rozmawiać tylko o futbolu. Tak więc, za oryginalność autora pochwalić tutaj nie można.

Brawa natomiast należą mu się za dokładne opisy Warszawy, a także za fabułę. Konatkowski niewątpliwie napracował się przy zdobywaniu tych wszystkich informacji, a co najważniejsze, przy wkomponowywaniu ich w książkę tak, by czytelnika nimi nie zanudzić.

Akcja, w zasadzie, jest wartka, dialogi ciekawe, powieść, co prawda, w niektórych momentach nieco przewidywalna, ale z dobrym, pasującym do całości zakończeniem. To, co jest w tym tomie definitywnie na minus, to wulgaryzmy, które w książce pojawiają się w prawie każdym rozdziale (jedynie w dwóch autorowi udało się oszczędzić czytelnikowi bluzgów) oraz wątek z pobiciem inżyniera Stadnickiego, który zajmuje dwanaście stron maszynopisu, a potem przepada. Nie wiemy, czy sprawa na pewno została przekazana komendzie rejonowej i czy Stadnicki wyzdrowiał i kto na niego napadł. A przecież wystarczyło gdzieś na końcu o tym wspomnieć. Zakrzewski mógł przecież powiedzieć Nowakowi coś w stylu: "Dzwonili z Woli. Złapali tych bandytów, którzy pobili inżyniera. Tak jak przypuszczaliśmy, chodziło o pieniądze. A, i Stadnicki wyzdrowieje." Jak widać, autor wolał tę kwestię przemilczeć, a szkoda.

Mimo że książka doskonała nie jest i do najlepszych, jakie czytałem, nie należy, to jest ona naprawdę bardzo dobrą pozycją w polskiej literaturze kryminalnej i de facto, jest moją ulubioną. Głównie dlatego, że pokazuje prawdziwą pracę policji. Na pewno jeszcze kilka razy do niej powrócę, no i czekam na "Bazyliszka"!

Na wstępie pochwalę się, że jest to jedyna książka, którą do tej pory przeczytałem dwa razy. Pierwszy raz miało to miejsce 4 lata temu. Opinię wystawiałem jakoś 2 lata po przeczytaniu powieści i przez ostatnie dni zastanawiałem się, czy moja ocena jest aby na pewno zgodna z prawdą. Ponieważ mam teraz ogromne parcie na kryminały, a "Przystanek śmierć" tak ładnie do mnie...