To dziennik bez wielkich słów: dziennik prostych czynności, obrazów, wydarzeń. Dziennik pisany później, pisany bez zachwytu, ale jednocześnie pisany tak, by udowodnić, że Bałkany to obsesja, która w nas drzemie. Bałkany to Polska, ojczyzna z jej kompleksami i przeszłością. Bałkany to wojna, od której naznaczeni nią nie uciekną nawet wtedy, gdy na ulicy już od dawna panuje względny spokój. Stasiuk bywa brutalnie szczery, ale w jego widzeniu czytelnik odnajduje prawdę, którą zwykle spycha w głąb własnej duszy. Tu nie oszczędza się nikogo – ani Albańczyków, ani Serbów, ani Bośniaków, ani tym bardziej Polaków. Jesteśmy tak samo podobni i tak samo beznadziejni. I tam i u nas bogactwo miesza się z biedą, blask z szarością, elegancja z kiczem. Nosimy te same ubrania, słuchamy podobnej muzyki, pijemy alkohol (my spirytus, oni rakiję), obwieszamy się złotymi łańcuchami, wkładamy plastikowe klapki, wsiadamy do czarnych sportowych fur i mkniemy przed siebie, jakbyśmy chcieli uciec od tego, w czym jesteśmy zatopieni. Przekonani, że tylko tak można załagodzić własny ból uciekamy od marzeń, zwątpień, rozczarowań, bo przecież gdzie indziej musi być lepiej. Ojczyzna nas męczy, prześladuje, ojczyzna nigdy nas nie zapomni.

W absurdzie, w jakim muszą żyć mieszkańcy Bałkan Stasiuk szuka jakiejś drogi dla siebie, ale całkowite pocieszenie jest niemożliwe. Pozostaje ironia i sarkazm oraz uważna obserwacja rzeczywistości. Jest więc zachwyt nad pięknem natury, jest strach, który powraca przy każdym zniszczonym domu, jest w końcu złość i bezlitosna krytyka zachowania i mentalności mieszkańców. Stasiuk nie jest naiwnym optymistą, wie, że nie może zdziałać zbyt wiele. Zresztą nawet nie chce. On pragnie wracać do wspomnień, lubi niezmienność i powtarzalność. Za to kocha południe Europy.

„Dziennik pisany później” nie jest dziełem wybitnym, nie porywa i nie pochłania bez reszty uwagi czytelnika. Jest jednak w tej książce zawarta tak gorzka analiza rzeczywistości, zgrabnie ubrana w literacki kostium diariusza, że trudno odmówić jej zarazem trafności i piękna. Dodatkowo „Dziennik…” wydany został w nietypowym formacie, z nieszablonowym rozmieszczeniem tekstu i prostymi, ale niesamowicie sugestywnymi fotografiami Dariusza Pawelca. To wszystko sprawia, że po tę książkę naprawdę chce się sięgnąć, a nawet mieć ją w swojej prywatnej biblioteczce.

To dziennik bez wielkich słów: dziennik prostych czynności, obrazów, wydarzeń. Dziennik pisany później, pisany bez zachwytu, ale jednocześnie pisany tak, by udowodnić, że Bałkany to obsesja, która w nas drzemie. Bałkany to Polska, ojczyzna z jej kompleksami i przeszłością. Bałkany to wojna, od której naznaczeni nią nie uciekną nawet wtedy, gdy na ulicy już od dawna panuje...