Zanim jeszcze Szwedzi całkiem pogubili się w politycznej poprawności, dość regularnie przyznawali literackiego Nobla rodzimym twórcom. Ba, niektórzy przyznawali go sobie, jak Eyvind Johnson.
Ten utalentowany pan stworzył chyba najsubtelniejszą powieść pacyfistyczną, jaką miałem okazję przeczytać, grającą na zupełnie innych nutach niż głośne dzieła. „Chmury nad Metapontem” snują się niespiesznie i zawierają co najmniej kilka motywów, które splatają się, odchodzą i znów powracają. Rozgrywa się to wszystko na trzech planach czasowych, ale tylko w dwóch perspektywach – współczesnej i starożytnej. Klimat jest oniryczny i pełen niedopowiedzeń.
Z pewnością oryginalnym i odważnym jest twórca, który pierwszymi kilkoma rozdziałami dowodzi, że posiadł lekkość, dalszymi dowodzi zaś, iż lekkość nie jest jego priorytetem. Narracja podlega bowiem pewnym stylowym fluktuacjom, bez wyraźnego związku z treścią. Zabieg to ciekawy i ambitny, ale momentami styl dryfuje ku toporności, choć nie jestem w stanie stwierdzić, czy winnym jest autor, czy tłumacz.
A jednak takie na poły apokryficzne, nieoczywiste i bardzo smutne książki nie występują w nadmiarze, bo ciężko je napisać bez popadania w tandetę. Johnson zdecydowanie w nią nie popadł.

Zanim jeszcze Szwedzi całkiem pogubili się w politycznej poprawności, dość regularnie przyznawali literackiego Nobla rodzimym twórcom. Ba, niektórzy przyznawali go sobie, jak Eyvind Johnson.
Ten utalentowany pan stworzył chyba najsubtelniejszą powieść pacyfistyczną, jaką miałem okazję przeczytać, grającą na zupełnie innych nutach niż głośne dzieła. „Chmury nad Metapontem”...