Jeśli ktoś mi jeszcze raz powie, że Gunsi są przereklamowani to pozna mój niepohamowany apetyt na destrukcję...

Guns N' Roses słucham od dawna i mam do nich ogromny sentyment, choćby nie wiem jak lanserskim zespołem byli. To od nich kilka ładnych lat temu zaczęła się moja przygoda z tego rodzaju muzyką. Ta kapela potrafi nieźle zawrócić w głowie, szczególnie jak trafi się na nich w czasie gdy szuka się cały czas swojego stylu i kończy podstawówkę(no bo przecież jakim to dorosłym się wtedy nie jest...) Całkiem idzie się wkręcić, fajne brzmienie, skrzek Axla, piątka przystojnych zakręconych kolesi, dla mnie to było coś nowego. Krążek Appetite For Destruction w tamtym czasie powalił mnie na kolana, wcześniej mało słuchałam muzyki, bo niewiele utworów mi podpasywało, po przesłuchaniu tej płyty wiedziałam, że TO JEST TO. Chciałam o nich wiedzieć jak najwięcej. I choć teraz słucham masę o wiele lepszych zespołów, to sentyment zawsze pozostaje.

O tej książce marzyłam od bardzo dawna, ale taka głupia byłam, że przyznałam się czego słucham dopiero kilka miesięcy temu(bardzo przejmuję się opinią innych) a więc mogłam sobie tą pozycję sprawiać dopiero teraz, a że od Gunsów się zaczęło to i pierwszą biografią w mojej biblioteczce była właśnie Saga Guns N' Roses. I na dobre mi wyszło, że tak późno ją przeczytałam, ponieważ autor nie szczędził szczegółów z życia muzyków, wcześniej mogło to być dla mnie bardzo szokujące i mogłaby jej nie zrozumieć lub potraktować ją zbyt poważnie. Czytając trzeba podejść z dystansem, dużo plotek, ale też można się wiele ciekawych rzeczy dowiedzieć. Czytało się jak powieść i z miłą chęcią do niej wracałam. Najlepiej czyta się do 1989 roku. Ukazuje życie i scenę rockową w latach 80, przewija się dużo znanych artystów, zespołów z tego środowiska - co dla mnie jest na plus.
Niestety książka jest fatalnie wydana, momentami nie mogłam rozczytać tytułu podrozdziału. Miejscami brakuje przecinków, zamknięcia cudzysłowu itp. Ale najgorsze są błędy. Już od pierwszej strony mamy błąd w dacie urodzenia Axla, później zły tytuł utworu, literówki, pomylone nazwy zespołów, wkradł się nawet błąd w wypowiedzi Slasha dotyczącego nowego albumu, który porównał do białego albumu The Beatles, a w książce mamy "było to jak biały album Guns N' Roses", koli po oczach. Jeszcze kilka innych błędów, których nie jestem w stanie zapamiętać. Nie wiem, czy to wina autora czy tłumaczy, ale ujmuje sporo tej pozycji.

Nie mniej jednak dla fanów bardzo dobra książka, tylko trzeba podejść do niej z dystansem i wiedzieć co warto z niej wyłapać, a co jest zwyczajną fantazją autora.

Po przeczytaniu tej książki wróciła pod sporej przerwie moja faza na Gunsów... ;)

Jeśli ktoś mi jeszcze raz powie, że Gunsi są przereklamowani to pozna mój niepohamowany apetyt na destrukcję...

Guns N' Roses słucham od dawna i mam do nich ogromny sentyment, choćby nie wiem jak lanserskim zespołem byli. To od nich kilka ładnych lat temu zaczęła się moja przygoda z tego rodzaju muzyką. Ta kapela potrafi nieźle zawrócić w głowie, szczególnie jak trafi się...