Według mnie to typ literatury odchodzącej w zapomnienie. To klimaty naszej Orzeszkowej lub Rodziewiczówny z licznymi opisami przyrody.
Dotąd nie spotkałam się z takim typem bohaterki, choć przeczytałam już niejedną książkę. Ale to chyba jedyny plus tej powieści. Hazel jest nietypowa, to fakt, ale to chyba nie do końca przemyślana postać. Ciekawy jest jej związek z przyrodą, szczególnie z dziką zwierzyną, a ona sama jest jak leśna nimfa. Jednak nie bardzo pasuje mi w niej to, że obrończyni zwierząt wegetarianką nie jest. Ponadto wygląda na kogoś kto nie uczy się na błędach, nie umie przewidywać konsekwencji swoich czynów, jest do bólu naiwna i szczera, a jednak w sposób wyrafinowany oszukiwała ludzi, którzy dali jej prawdziwy, dostatni, kochający choć z lekka nudny dom. Nie bardzo rozumiałam jak ktoś, kto kochał swojego liska nad życie mógł go porzucić i mieszkać w ponurym domostwie bez miłości. Tyle w tej postaci nieścisłości.
W dzisiejszych czasach najprościej byłoby określić Hazel mianem osoby nie przystosowanej. Jest to typ kobiety współuzależnionej, która zamiast wybrać spokojne życie brnie w związek z mężczyzną bezwzględnym, agresywnym i brutalnym. To chyba nawet nie naiwność ale głupota w czystej postaci. Jeśli Hazel była dzieckiem natury to dlaczego do swojego prawowitego małżonka podeszła tak nienaturalnie w najintymniejszej sferze? Dziwna ta historia i mocno naciągnięta. Powieść dla kucharek sprzed stulecia.
Jestem pewna, że ta powieść nie zyska aprobaty i zrozumienia młodego czytelnika.

Według mnie to typ literatury odchodzącej w zapomnienie. To klimaty naszej Orzeszkowej lub Rodziewiczówny z licznymi opisami przyrody.
Dotąd nie spotkałam się z takim typem bohaterki, choć przeczytałam już niejedną książkę. Ale to chyba jedyny plus tej powieści. Hazel jest nietypowa, to fakt, ale to chyba nie do końca przemyślana postać. Ciekawy jest jej związek z przyrodą,...