Całkowicie mnie urzekła.
Ta opowieść jest niesamowita.
Naprawdę rzadko zdarza mi się mieć takie odczucia po skończeniu książki, ale w tym wypadku mam ochotę zacząć czytać ją ponownie. Od razu.
Akcja rozwija się wolno, jest dokładny opis miasteczka, wyglądu i charakterów postaci oraz ich zachowań. Czytelnik ma możliwość ich poznać, a nie tylko zauważyć, że są.
Książka przyciągnęła mnie przede wszystkim tytułem i okładką. "Bezsenność we dwoje" brzmi bardzo zachęcająco, a to zdjęcie na czerwonym rowerze jest cudowne.
Jednak najbardziej podobał mi się realizm tej powieści. Żadnego idealizowania. Bohaterowie byli po prostu zwykli, dlatego można się było z nimi bez problemu utożsamiać.
W moim wypadku miało to ogromny wpływ na odbiór powieści. W zachowaniu i postępowaniu Auden widziałam wypisz-wymaluj siebie. No i jeszcze dodatkowo ta kwestia imienia. Ileż to razy słyszałam 'co to za imię?', 'możesz powtórzyć?', 'jak?!' - więc doskonale znam ten ból...
Wspaniale opisana jest też relacja Auden i Eliego. Nie ma między nimi wyznań, gwałtownych uniesień, ani gromów z jasnego nieba. Jest po prostu powolutku i łagodnie rozwijająca się przyjaźń z cichą nadzieją na coś więcej.
Wspaniała historia z prawdziwymi bohaterami, hektolitrami wypijanej przez nich kawy i rowerami w tle, w której bezsenność pozwala odkryć nieznane dotąd sekretne tajemnice nocy.
Dla mnie to mistrzostwo.
Polecam nie tylko nastolatkom, gdyż sama już jakiś czas nią nie jestem, a pomimo to zakochałam się w tej powieści bezgranicznie.

Całkowicie mnie urzekła.
Ta opowieść jest niesamowita.
Naprawdę rzadko zdarza mi się mieć takie odczucia po skończeniu książki, ale w tym wypadku mam ochotę zacząć czytać ją ponownie. Od razu.
Akcja rozwija się wolno, jest dokładny opis miasteczka, wyglądu i charakterów postaci oraz ich zachowań. Czytelnik ma możliwość ich poznać, a nie tylko zauważyć, że są.
Książka...