Zabrałam się za lekturę książki tego autora, ponieważ polecała go B. Pawlikowska, której rady i spojrzenie na życie dość sobie cenię. Akurat tylko ten tytuł mają w mojej bibliotece.
Przeżyłam duże rozczarowanie - dla mnie to zupełnie inne "klimaty" i inne podejście.

Teoretycznie to poradnik bycia asertywnym. Uważam jednak, że osoba stosująca się porad autora mogłaby być odebrana raczej jako agresywna.
Większość porad jest dla mnie mało realistyczna, taka nieprzystająca do codzienności. To jest coś takiego, co niby wszyscy wiemy, że teoretycznie należałoby zrobić, ale w praktyce tak się nie robi. Np. porada, aby po prostu wyjść z restauracji, w której spotkaliśmy się z kumplami, kiedy ci zaczynają rozmawiać o czymś, co nam nie odpowiada. Ile osób naprawdę wyjdzie? I czy to nie byłoby jednak trochę śmieszne...?
Zszokowała mnie nieco opisana scenka jednego z (byłych już, oczywiście) pacjentów Dyera, który, nie mogąc doprosić się od kelnerki zmiany stolika w fastfoodowym barze, zaczął symulować atak choroby, co spowodowało nadejście kierownika i spełnienie prośby klienta. Na odchodnym były pacjent uśmiechnął się i mrugnął do kelnerki, aby ta wiedziała, że tylko udawał, oczywiście nie zostawiwszy uprzednio napiwku. I takie sposoby radzenia sobie zaleca lekarz psychiatra?? Już pomijam górnolotny argument, że to może niezbyt etyczne, ale czy nie jest po prostu infantylne??
Często w trakcie lektury miałam wrażenie, że Dyer przecenia wpływ jaki człowiek ma na rzeczywistość.
W książce pełno jest przykładów "uleczonych" pacjentów doktora, którzy już nie mają problemów z rodziną czy innymi ludźmi. No jestem ciekawa relacji drugiej strony...

Dyer odradza zwracanie się do ludzi używając ich tytułów, typu "panie doktorze", czy "pani dyrektor", a zamiast tego zaleca mówienie po imieniu, co rzekomo strąca ich z pantałyku i pokazuje, że oto mają do czynienia z kimś, kto nie jest ofiarą. W sklepie, urzędzie, czy innych miejscach najlepiej nie rozmawiać z obsługą, tylko od razu walić do zwierzchnika, bo niższy personel lubi wiktymizować swoich petentów. W ogóle terminy "ofiara" i "wiktymizacja" są w książce używane często i gęsto.

Są tu i pewne rady, z którymi nie sposób się nie zgodzić, np. że nie ma sensu narzekać na pogodę albo żeby unikać maruderów. Ale generalnie książka jest toporna i - przepraszam - ale raczej głupia. I do tego jeszcze ta "amerykańskość". Brrr...

Zabrałam się za lekturę książki tego autora, ponieważ polecała go B. Pawlikowska, której rady i spojrzenie na życie dość sobie cenię. Akurat tylko ten tytuł mają w mojej bibliotece.
Przeżyłam duże rozczarowanie - dla mnie to zupełnie inne "klimaty" i inne podejście.

Teoretycznie to poradnik bycia asertywnym. Uważam jednak, że osoba stosująca się porad autora mogłaby być...