To trzeci tom, który czytam i szczerze mówiąc jestem rozczarowana... Sama historia, może i ciekawa. Trochę prosta i mało zaskakująca, ale mimo wszystko dobra. Natomiast postać Mordimera... oj wiele straciła. W pierwszych dwóch tomach "poznałam" go jako człowieka z zasadami, nastawionego na wypełnianie obowiązków inkwizytora. Człowieka, który gardził wręcz "uciechami ciała". Po czym spotkał dziwkę - które tak bardzo potępiał i nawet nie traktował jako kobiety, i jego spojrzenie odmieniło się w 100%... Dał namówić się na coś czym gardził tylko po to by zacząć to wielbić... Od tej pory pierwsza myśl inkwizytora, który widzi kobietę (pardon tu nie ma kobiet tylko nic nie warte dziewki) to jak wygląda bez ubrania, i co może z nią zrobić... Okej... Młody i niby przystojny inkwizytor w sile wieki - nic dziwnego, ze chce "poobcować z dziewkami". Jednak rzucanie się na wszystkie i chwalenie jakim wirtuozem się stał, a kobiety w jego rękach to instrumenty... kiepskie. Tym bardziej, że sam uważa się za super ważnego, cennego i w ogóle kim on to nie jest, bo przecież jest narzędziem boga, a wszystkie kobiety są nikim. No nie spodobało mi się to podejście, bo po co kreować w postaci jakieś cechy i tak ją przedstawiać tylko po to, by diametralnie to zmienić. Poza brakiem szacunku dla płci przeciwnej Mordimer w tym tomie jest agresywny, wszystko poprzedza przemocą (drobną w niektórych przypadkach), jednak wcześniej działam perswazją czy emanującym z niego dostojeństwem. Ale od pewnego czasu posługuje się agresją - a wiadomo, ze do niej ucieka się człowiek słaby. Więc w moich oczach postać straciła wiele... zobaczymy co będzie dalej.

To trzeci tom, który czytam i szczerze mówiąc jestem rozczarowana... Sama historia, może i ciekawa. Trochę prosta i mało zaskakująca, ale mimo wszystko dobra. Natomiast postać Mordimera... oj wiele straciła. W pierwszych dwóch tomach "poznałam" go jako człowieka z zasadami, nastawionego na wypełnianie obowiązków inkwizytora. Człowieka, który gardził wręcz "uciechami...