Jeden z najlepszych tomów cyklu. Składa się z dwóch opowiadań. W pierwszym dość przewidywalnym mamy do czynienia z historią chłopaka "wrzucającego/podkręcającego" złe myśli w głowach mieszkańców pewnej wioski. Historia mimo iż przewidywalna dość przyjemna w odbiorze.
Drugie opowiadanie skupia się na miejscu w górach, gdzie grasowali rozbójnicy. Była wśród nich piękna kobieta, która przynosiła szczęście okolicznym wioskom oraz mieszkańcom jej posiadłości (rozbójnikom). W ciele tej dobrego serca kobiety była zamknięta stara bogini natury, której obecności nikt nie był świadom. Piękna kobieta zadurzyła się w Mordimerze z wzajemnością. Łóżko nie miało okazji odpocząć. Inkwizytor jednak został przysłany w tamte rejony w jasno określonym celu - spotkanie z informatorem i określenie ważności przekazanych informacji dla świętego oficjum. Okazało się, iż chodziło o relikwie świętego, które rzekomo miały przynosić szczęście i urodzaj dla okolicznych wiosek. W tej sprawie niezależnie przybyło również dwóch innych inkwizytorów, których celem również było odnalezienie relikwii, jednak na własny użytek - w celu wzbogacenia się. W trakcie historii Mordimer postanawia opuścić kobietę. W drodze powrotnej, dogania go jeden z jej rozbójników. Mówi, iż kobieta wpadła w histerie gdy zrozumiała, że została opuszczona. Wówczas na wioski zaczęły spadać nieszczęścia. Nim Mordimer zdołał wrócić, dworek kobiety został spalony. Jej przyjaciele zabici, a sama kobieta skonała w jego rękach.
Drugie opowiadanie znacznie różni się od pozostałej części cyklu. W tym przypadku nie mamy przemożnej chęci ukręcenia łba inkwizytorowi za jego charakter. Śmiem twierdzić, że więcej opowiadań tego typu, a autor nie zrażałby czytelników głównym bohaterem

Jeden z najlepszych tomów cyklu. Składa się z dwóch opowiadań. W pierwszym dość przewidywalnym mamy do czynienia z historią chłopaka "wrzucającego/podkręcającego" złe myśli w głowach mieszkańców pewnej wioski. Historia mimo iż przewidywalna dość przyjemna w odbiorze.
Drugie opowiadanie skupia się na miejscu w górach, gdzie grasowali rozbójnicy. Była wśród nich piękna...

Podobnie jak we wcześniejszym tomie, mamy tu dwa długie i fajne opowiadania, w których Mordimer przeprowadza swoje inkwizytorskie śledztwa. Ciekawa, wciągająca fabuła, dość lekka, mimo mrocznej tematyki i miejscami makabrycznych, krwawych scen. Dla mnie ta seria cyklu to najlepsze, co Piekara stworzył.

Podobnie jak we wcześniejszym tomie, mamy tu dwa długie i fajne opowiadania, w których Mordimer przeprowadza swoje inkwizytorskie śledztwa. Ciekawa, wciągająca fabuła, dość lekka, mimo mrocznej tematyki i miejscami makabrycznych, krwawych scen. Dla mnie ta seria cyklu to najlepsze, co Piekara stworzył.

Takie wydanie Piekary lubię

Takie wydanie Piekary lubię

Bardzo  ciekawy tom. Tym razem  są to dwie minipowieści. Pierwsza sprawa to dziwna zbrodnia małżeńska, którą Mordimer bada na prośbę kolegi po fachu. Okazuje się,  że podobnych dziwnych wydarzeń jest więcej. Druga minipowieści jest dość  zabawna bo nasz inkwizytorów wpada w sidła miłości. Niestety  nie byłby sobą gdyby nie zaczął szukać  dziury w całym. Co się  dobrze nie  kończy.

Tom jak najbardziej  trzyma poziom poprzednich. Specyficzny  styl snucia opowieści przykuwa uwagę.  Zresztą  jak i sama postać Mordimera.

Bardzo  ciekawy tom. Tym razem  są to dwie minipowieści. Pierwsza sprawa to dziwna zbrodnia małżeńska, którą Mordimer bada na prośbę kolegi po fachu. Okazuje się,  że podobnych dziwnych wydarzeń jest więcej. Druga minipowieści jest dość  zabawna bo nasz inkwizytorów wpada w sidła miłości. Niestety  nie byłby sobą gdyby nie zaczął szukać  dziury w całym. Co się  dobrze nie ...

Absolwent prześwietnej akademii św. oficjum ponownie na tropach zła maści wszelakiej. Masz problem? "Nasz uniżony sługa" nie zawaha się przed niczym i rozwiąże go na swój oryginalny sposób.

Absolwent prześwietnej akademii św. oficjum ponownie na tropach zła maści wszelakiej. Masz problem? "Nasz uniżony sługa" nie zawaha się przed niczym i rozwiąże go na swój oryginalny sposób.

Wydaje mi się, że wszystkie tomy trzymają poziom. Bardzo fajne jest to, że nie trzeba czytać tego w kolejności, można zacząć od dowolnego tomu i poprzestać na jednym z dużą satysfakcją, jak i czytać kolejne odkrywając smaczki, które łączą ze sobą kolejne tomy. Cykl z lekkim humorem, bardzo wciągający i z charakterem.

Wydaje mi się, że wszystkie tomy trzymają poziom. Bardzo fajne jest to, że nie trzeba czytać tego w kolejności, można zacząć od dowolnego tomu i poprzestać na jednym z dużą satysfakcją, jak i czytać kolejne odkrywając smaczki, które łączą ze sobą kolejne tomy. Cykl z lekkim humorem, bardzo wciągający i z charakterem.

Kolejna świetna pozycja z cyklu Ja, Inkwizytor. Tym razem 2 opowieści, nie powiązane oczywiście ze sobą. Czyta się jak wszystkie pozycje Piekary szybko i przyjemnie. Mordimer jest sobą, jak zawsze ufający w siebie i swoje umiejętności, pełen przemyśleń oraz potrafiący odnaleźć się w każdej sytuacji, nie zależnie czy mierzy się z demonem czy starym bogiem. Jedynie walki jakoś mało w tym tomie ale za to cała reszta rekompensuje ten mały niedostatek.

Kolejna świetna pozycja z cyklu Ja, Inkwizytor. Tym razem 2 opowieści, nie powiązane oczywiście ze sobą. Czyta się jak wszystkie pozycje Piekary szybko i przyjemnie. Mordimer jest sobą, jak zawsze ufający w siebie i swoje umiejętności, pełen przemyśleń oraz potrafiący odnaleźć się w każdej sytuacji, nie zależnie czy mierzy się z demonem czy starym bogiem. Jedynie walki...

Znakomite opowiadania. Jacek Piekara trzyma poziom, zachwycił mnie zwłaszcza "Dotyk zła". Powoli zaczynam jednak ubolewać, że w Cyklu Inkwizytorskim brakuje regularnej fabuły, a opowiadania są że sobą bardzo luźno powiązane. Ale mimo to lektura jest znakomita. Polecam

Znakomite opowiadania. Jacek Piekara trzyma poziom, zachwycił mnie zwłaszcza "Dotyk zła". Powoli zaczynam jednak ubolewać, że w Cyklu Inkwizytorskim brakuje regularnej fabuły, a opowiadania są że sobą bardzo luźno powiązane. Ale mimo to lektura jest znakomita. Polecam

Jestem wielką fanką Cyklu Inkwizytorskiego Jacka Piekary i Mordimera Madderdina jako głównego bohatera.

Uniwersum stworzone przez autora jest alternatywną wersją rzeczywistości i historii chrześcijaństwa. Jezus nie umarł na krzyżu, ale zstąpił z niego, aby mieczem szerzyć swą wiarę. Po wielu latach walkę przejmuje instytucja Inkwizytorium, którego przedstawiciele z dumą noszą złamany krzyż jako swój znak.

Każdy tom przedstawia inne historie z życia Mordimmera, szkolenia, wczesnych śledztw, oczekiwania na otrzymanie licencji Hez-Heronu i sprawy, którymi zajmował się już po jej otrzymaniu. Stopniowo poznajemy towarzyszy głównego bohatera, Bliźniaków i Kostucha oraz ich historie, a także mnóstwo innych postaci drugoplanowych.

Mordimmer rozwija się z tomu na tom (jeśli idzie się oczywiście kolejnością sugerowaną przez znawców uniwersum, ja wolałam iść kolejnością wydawania),nabiera śmiałości. Za każdym razem zachwycał mnie jego styl bycia, nieco prześmiewczy, trochę napuszony, pewny siebie i ambitny.

Niektóre tomy są słabsze, ale całościowo Cyklowi nie można odmówić tego, że czyta się go przyjemnie i szybko, opowieści o Mordimmerze wciągają i nie da się go łatwo wyrzucić z głowy.

Podsumowując: zdecydowanie polecam. Jeśli ktoś nie ma siły na całość cyklu, to przynajmniej kilka wybranych pozycji

Jestem wielką fanką Cyklu Inkwizytorskiego Jacka Piekary i Mordimera Madderdina jako głównego bohatera.

Uniwersum stworzone przez autora jest alternatywną wersją rzeczywistości i historii chrześcijaństwa. Jezus nie umarł na krzyżu, ale zstąpił z niego, aby mieczem szerzyć swą wiarę. Po wielu latach walkę przejmuje instytucja Inkwizytorium, którego przedstawiciele z dumą...

W tej książce są opisane jedne z lepiej przemyślanych opowiadań o przygodach Mordimera. W pierwszej opowieści świetnie opisuje bezgraniczny żal ludzi oraz przytłaczająca rezygnacja, gdy w ich życiu spełnia się najczarniejszy scenariusz. Sam finał tej opowieści jest jak dla mnie bardzo poruszający przez sam fakt rozważań Mordimera co zrobić z tym fantem, gdy odkryło się tak silnego i niepozornego przeciwnika. W drugiej przemyślenia Mordimera są dosyć poruszające. No i przede wszystkim wstawki Dorotki wobec niego są po prostu genialne!

W tej książce są opisane jedne z lepiej przemyślanych opowiadań o przygodach Mordimera. W pierwszej opowieści świetnie opisuje bezgraniczny żal ludzi oraz przytłaczająca rezygnacja, gdy w ich życiu spełnia się najczarniejszy scenariusz. Sam finał tej opowieści jest jak dla mnie bardzo poruszający przez sam fakt rozważań Mordimera co zrobić z tym fantem, gdy odkryło się tak...