Niezły pomysł – osadzić intrygę kryminalną w powojennej Warszawie. W cieniu budowanego właśnie Pałacu Kultury trwa wewnętrzna wojna między milicją a UB, zamordowany zostaje prominent partyjny, a sprawa zaczyna ocierać się o nieziemski skandal.
Pomysł ów szybko jednak został zamordowany (jak prominent), ale jego trup jeszcze był dorzynany na kilkudziesięciu ostatnich stronach.
Autor nie zauważa, że jego dziełko popada w topograficzno-historyczne dygresje, pełne detali (dokładne adresy, daty, itp.) które – ku irytacji niewdzięcznego czytelnika, kompletnie niczemu w tej opowieści nie służą.
Powołane do życia postaci są jak zombie – zachowują się dziwnie i mówią nienaturalnym, boleśnie sztucznym językiem.
Skoro mowa o postaciach – główny bohater, milicyjny super-detektyw: najmądrzejszy, światowy, oczytany i osłuchany, wykształcony, wielojęzyczny, protekcjonalny, filozoficzny, itd., na tle hołoty bezpieczniacko-milicyjnej niby Sokrates w klatce z trollami, albo po prostu parodia James'a Bonda.

Pretensjonalna, nieudana kompletnie, sztampowa i nudna książka. Wisienką na torcie jest sposób wyjaśnienia wszystkich tajemnic „śledztwa”, bo świadczy on o bezradności autora, niezdolnego do poradzenia sobie z zakończeniem tej nierównej walki... A Wołodyjowskiego, który by mu pomógł jednym cięciem szabli, nie było.

Niezły pomysł – osadzić intrygę kryminalną w powojennej Warszawie. W cieniu budowanego właśnie Pałacu Kultury trwa wewnętrzna wojna między milicją a UB, zamordowany zostaje prominent partyjny, a sprawa zaczyna ocierać się o nieziemski skandal.
Pomysł ów szybko jednak został zamordowany (jak prominent), ale jego trup jeszcze był dorzynany na kilkudziesięciu ostatnich...