Dobrze napisana książka przesympatycznego profesora historii. Fabuła interesująca, tło powojennej Warszawy odmalowane fachowo, ale i z czułością. Polecam każdemu miłośnikowi kryminałów. Wróciłem do lektury po kilku latach i broni się nieźle.

Dobrze napisana książka przesympatycznego profesora historii. Fabuła interesująca, tło powojennej Warszawy odmalowane fachowo, ale i z czułością. Polecam każdemu miłośnikowi kryminałów. Wróciłem do lektury po kilku latach i broni się nieźle.

Akcja dzieje się w hierarchii UBowcow, SBekow i NKWD gdyż zamordowano jednego z członków , śledztwo prowadzi Polski sanacyjny Milicjant tzw Brunatny , książka ogólnie fajna i dość ciekawa z wątkiem miłosnym , może być.

Akcja dzieje się w hierarchii UBowcow, SBekow i NKWD gdyż zamordowano jednego z członków , śledztwo prowadzi Polski sanacyjny Milicjant tzw Brunatny , książka ogólnie fajna i dość ciekawa z wątkiem miłosnym , może być.

Jak dla mnie zbyt toporna.

Jak dla mnie zbyt toporna.

Autor jest wielkim mistrzem masonerii, warto wiedzieć czytając i szukać podtekstów i kodów (znaków wolnomularskich).

Autor jest wielkim mistrzem masonerii, warto wiedzieć czytając i szukać podtekstów i kodów (znaków wolnomularskich).

Historia z lat 50-tych. Warszawa pełna komunistycznych absurdów. Bardzo dobry obraz stolicy i polskich realiów. Język z pewną manierą, na początku mnie denerwował, jednak z każdą przeczytana stroną lubiłem go coraz bardziej. Milicja kontra bezpieką - klasyczny konflikt, pokazany jednak inaczej. Pewna wadą jest cość powolnie rozwijająca się akcja.

Historia z lat 50-tych. Warszawa pełna komunistycznych absurdów. Bardzo dobry obraz stolicy i polskich realiów. Język z pewną manierą, na początku mnie denerwował, jednak z każdą przeczytana stroną lubiłem go coraz bardziej. Milicja kontra bezpieką - klasyczny konflikt, pokazany jednak inaczej. Pewna wadą jest cość powolnie rozwijająca się akcja.

Igruszka

Igruszka

Bardzo dobra pozycja z gatunku,który lubię a nie mogę się w niej zakotwiczyć. Dwie godziny łącznie mam przesłuchane a trwało to niewyobrażanie długo...ciągle cofałam,powtarzałam,aż w końcu się poddałam...

Bardzo dobra pozycja z gatunku,który lubię a nie mogę się w niej zakotwiczyć. Dwie godziny łącznie mam przesłuchane a trwało to niewyobrażanie długo...ciągle cofałam,powtarzałam,aż w końcu się poddałam...

Kapitan Ryszard Wirski na tropie... Jest wiosna 1954 roku. Partyjny dygnitarz Bogusław Szczapa zostaje znaleziony martwy w swoim domu przy Alei Róż w Warszawie. Wygląda na to, że popełnił samobójstwo strzelając sobie w głowę. Ale czy na pewno? Kapitan Wirski z Milicji Obywatelskiej ma co do tego poważne wątpliwości. Tak rozpoczyna się kryminalna opowieść autorstwa Tadeusza Cegielskiego. Czytelnik, który oczekiwałby sensacyjnego dalszego ciągu może przeżyć rozczarowanie. Choć akcja powieści zamyka się w zasadzie w jednym tygodniu tempo akcji wlecze się pomiędzy restauracjami i historiami o początkach telewizji, grzęźnie w zakamarkach domu przy ulicy Flory i nie bardzo wiadomo do czego zmierza. Doświadczony, stary wyga (policjant jeszcze z czasów sanacji) komisarz Wirski, coś wie, podejrzewa, kreśli kolorowymi ołówkami szkice i planuje prowokacje. Czytelnik jednak nie ma dostępu do procesu myślowego komisarza i jest co rusz zaskakiwany jego wygłaszanymi podczas narad na komendzie koncepcjami śledztwa.
,,Morderstwo w Alei Róż" przypomina bardziej powieść obyczajową niż rasowy kryminał. Ciekawe jest tło historyczne - rok 1954. Warszawa podnosi się z ruin wojennych. Powstaje Pałac Kultury i Nauki, próbuje się budować metro. Pamiętać jednak należy, że są to czasy komunistycznej dyktatury. Autor lekką ręką kreśli obraz przedwojennego, wybitnego policjanta mieszkającego w prestiżowej dzielnicy stolicy, który robi karierę w komunistycznym aparacie bezpieczeństwa. Czy byłoby to możliwe w rzeczywistości? Trzeba zaufać autorowi, który przecież jest z wykształcenia historykiem.

Kapitan Ryszard Wirski na tropie... Jest wiosna 1954 roku. Partyjny dygnitarz Bogusław Szczapa zostaje znaleziony martwy w swoim domu przy Alei Róż w Warszawie. Wygląda na to, że popełnił samobójstwo strzelając sobie w głowę. Ale czy na pewno? Kapitan Wirski z Milicji Obywatelskiej ma co do tego poważne wątpliwości. Tak rozpoczyna się kryminalna opowieść autorstwa Tadeusza...

Morderstwo w Alei Róż nie jest typowym rasowym, krwawym kryminałem. Więcej tutaj historii, demonów z przeszłości lat 50 ubiegłego stulecia. Wszechwładna bandycka Służba Bezpieczeństwa, czasy terroru, niepewności......obok powstający w ramach odwiecznej przyjaźni ze Związkiem Radzieckim Pałac Kultury i Nauki. Obok SB mająca jeszcze większą władzę pomoc zza wschodniej granicy NKWD.
Dużo tutaj jest wątków obyczajowych, także książka może miejscami nudzić.
Pomysł na książkę jest ciekawy. Jednak jest w niej pełno nieścisłości. Począwszy od wybielania poniekąd towarzyszy z NKWD / niby trafił się pułkownik Łopuchin swojski chłop, ten radziecki wysłannik Stalina miał być bardziej ludzki od naszych bezpieczników/ kolejna sprawa dla mnie niejasna to sama postać kapitana/ późniejszego majora Ryszarda Marii Wirskiego. Ten sanacyjny, przedwojenny policjant, wykształcony, późniejszy granatowy milicjant z miejsca dostał by w ,,wolnej Polsce '' czapę, a nie stanowiska i parasol ochronny. Mogę się oczywiście, a jakże mylić, w ustroju który zaczął się na początku XX wieku i utrwalał, przekształcał całe dziesiątki lat/ mowa tu o komunizmie/ wszystko mogło być możliwe. Absurd mógł i niejednokrotnie tak bywało gonić absurd. Dyktatura ciemniaków. Zaprzeczanie wszystkim i wszystkiemu, a tym bardziej i najbardziej zdrowemu rozsądkowi i logice. Chociaż brak logiki to też logika.....
Nie mniej......reasumując czytało się gorsze piśmidła, książka Cegielskiego nie jest kryminałem najwyższych lotów, ale mogło być o wiele gorzej. Mimo szeregu wad nie jest aż taka zła. Przy najbliższej okazji zapewne sięgnę z ciekawości po kolejny tom.
-Ciekawe wątki historyczne
-Zbyt duże szeroko rozległe wątki poboczne, obyczajowe/ jednak dużo nam one mówią o nas samych i o tych ludziach którym przyszło żyć w przyjaźni radziecko- polskiej
-Mrok i tajemniczość, niepewność która jest mocno wyczuwalna, cień się kładzie na całe nasze życie czyli lata 50 wieku XX. Terroryzm. Bandytyzm w wydaniu służb państwa które miało służyć ( tylko nie w tym ustroju)ludziom, a nie ich prześladować i inwigilować, zastraszać.....mordować.
Jest naprawdę nieźle. Może kolejny tom będzie naprawdę dobry. Kto wie ?

Morderstwo w Alei Róż nie jest typowym rasowym, krwawym kryminałem. Więcej tutaj historii, demonów z przeszłości lat 50 ubiegłego stulecia. Wszechwładna bandycka Służba Bezpieczeństwa, czasy terroru, niepewności......obok powstający w ramach odwiecznej przyjaźni ze Związkiem Radzieckim Pałac Kultury i Nauki. Obok SB mająca jeszcze większą władzę pomoc zza wschodniej granicy...

Bardzo fajna książka. Ciekawa sprawa i świetnie opisane realia Warszawy lat 50-tych ubiegłego wieku. Polecam

Bardzo fajna książka. Ciekawa sprawa i świetnie opisane realia Warszawy lat 50-tych ubiegłego wieku. Polecam