Apokalipsa według Herberta Georga Wellsa, mimo bycia uboższą w spektakularne efekty specjalne, przeraża mnie bardziej niż Apokalipsa według św. Jana. Bo u św. Jana jednak jest szansa na ocalenie części ludzi, a u Wellsa cywilizacja upada, ludzie ulegają degeneracji i wszystko i wszystkich czeka ponury koniec: ciemność, zimno i bezruch.

Przejmujące są te obrazy podróży w daleką przyszłość, zwłaszcza, gdy jesteśmy świadomi, że wehikuł Podróżnika nie zmienia swego położenia w przestrzeni. Chyba najbardziej przeraziły mnie te kraby na plaży i Słońce, które już nie daje ani ciepła ani światła. Muszę się przyznać, że od kiedy w moją świadomość system edukacji wtłoczył wiedzę na temat ewolucji gwiazd, koniec świata odmalowany przez Wellsa jest jednym z moich największych lęków. To nic, że nie dożyję momentu, gdy Słońce stanie się czerwonym olbrzymem, i tak się tego boję. To już wolałabym tych Czterech Jeźdźców i otwieranie pieczęci.

„Wehikuł czasu” jest określany mianem klasyki literatury fantastycznej. Dla mnie jest również swojego rodzaju przypowieścią dystopijną. Przeżycia Podróżnika w Czasie w świecie Elojów i Morloków służą przede wszystkim prezentacji poglądów pisarza na problemy społeczne i rozwój cywilizacyjny. Trudno mi nie zgodzić się ze spostrzeżeniem autora, że inteligencja i wszelki rozwój czy kulturalny czy przemysłowy są odpowiedzią na niebezpieczeństwo i zagrożenie. A gdy zostanie osiągnięte apogeum cywilizacyjnych możliwości, następuje regres i degeneracja. W zasadzie większość wielkich imperiów w ten sposób upadła.

Jest jedna rzecz, która w związku z wehikułem czasu nie daje mi spokoju i uważam, że przy wszelkich tematach związanych z podróżami w czasie należy o niej pamiętać – chodzi o mój ulubiony efekt motyla: niewielka ingerencja w danym czasie, może spowodować katastrofalne skutki w przyszłości. I dlatego zastanawiam się, czy sceny na plaży nie są skutkiem działań Podróżnika, który za wszelką cenę chce odzyskać swój wehikuł?

Lektura „Wehikułu czasu” zostawiła mnie z mnóstwem pytań. Ale przecież o to chodzi w dobrej książce – ma zmuszać do myślenia.

Apokalipsa według Herberta Georga Wellsa, mimo bycia uboższą w spektakularne efekty specjalne, przeraża mnie bardziej niż Apokalipsa według św. Jana. Bo u św. Jana jednak jest szansa na ocalenie części ludzi, a u Wellsa cywilizacja upada, ludzie ulegają degeneracji i wszystko i wszystkich czeka ponury koniec: ciemność, zimno i bezruch.

Przejmujące są te obrazy podróży w...