Biała królowa to moje pierwsze spotkanie ze sławną autorką powieści historycznych, Philippą Gregory. Ten tytuł został wybrany przeze mnie poniekąd celowo, bowiem zapragnęłam poznać trochę historii związanej z niejaką Wojną Dwu Róż, o której wiem bardzo niewiele. Ponadto chciałam w końcu zasmakować stylu pani Gregory i przekonać się, czy rzeczywiście jest to pisarka tak dobra, jak o niej mówią.

Anglia, rok 1464. Pewna wdowa, Elżbieta Grey, wraz z dwoma synami spotyka się z królem Edwardem IV, by prosić go o pomoc finansową. Jednakże serce nie sługa i, jak łatwo się domyślić, oboje się w sobie zakochują, ba, nawet biorą potajemny ślub. Pomimo niekrólewskiego pochodzenia Elżbiety, gdy ich małżeństwo wychodzi na jaw, zostaje ona królową, ku uciesze matki. Niestety, nie jest dane jej żyć szczęśliwie. Trwa wojna kuzynów, którą później nazwano Wojną Dwu Róż. Ci, którzy wydawali się być sprzymierzeńcami i przyjaciółmi w mgnieniu oka zmieniają swoje poglądy. Elżbieta, pomimo przeciwności losu, nadal chce utrzymać wysoką pozycję na dworze. Jednak jej ambicje nie zawsze zostaną pozytywnie odebrane...

Pisarka wybrała narrację pierwszoosobową, więc powieść jest swego rodzaju pamiętnikiem Elżbiety (z pominięciem pewnych scen np: opisem walki Edwarda), podzielonym chronologicznie datami. W ten oto sposób dane jest nam bliżej poznać tę postać, która, wraz z dalszą lekturą książki, okazuje się być kobietą zdecydowaną, pewną siebie i ambitną. Niestety, na początku czytanie powieści szło mi wręcz topornie. Nie jestem w stanie stwierdzić, co było tego przyczyną. Możliwe, że były to dosyć rozbudowane opisy nie tyle miejsc, co walk. Mógł to być dosyć ciężki styl autorki. Mógł być to też wątek dotyczący czarów... Tak, to chyba to. Nie wiem czemu, jednakże nie spodobało mi się to całe "czarnoksięstwo" matki Elżbiety a potem jej. Ja rozumiem, że to całkiem ciekawy temat, lecz myślę, że poniekąd był tu zbędny, bo wyszło na to (przynajmniej w moim rozumowaniu), że gdyby przyszła żona Edwarda IV za sprawą matki nie wyciągnęła pierścienia z wody, to nie zostałaby królową Anglii.

A skoro już o wodzie mówię, to poruszę kwestię niejakiej Meluzyny. Jest to boginka wody, która wzięła sobie za męża człowieka. Motyw tego mitu przewija się przez całą długość powieści i jest poniekąd związany z owymi czarami pani Grey. Tak, ród tytułowej białej królowej, wywodzi się ponoć właśnie od Meluzyny, stąd te "magiczne zdolności" w postaci np: widzeń. Pisarka praktycznie oparła na dziejach boginki książkę, co zaczęło mnie powoli irytować. No bo ile można czytać usprawiedliwień typu: "pamiętaj, że wywodzisz się od Meluzyny" lub chociażby przerywniki opowiadające dalsze dzieje owej, mitycznej pani? Niestety, taka polityka sprawiła, że z książki najbardziej zapamiętałam właśnie Meluzynę. Niestety, w sposób negatywny.

Pani Gregory bardzo dokładnie opisała dzieje nie tylko samej Elżbiety Grey lecz również ogólny charakter sytuacji. To zdecydowanie zasługuje na duży plus. Niestety, jej styl (bądź tłumaczenie) był dosyć ciężki. Były momenty, w których książkę odkładałam, bo zwyczajnie mnie nużyła. I myślę, że to raczej nie była wina archaizmów, które gdzieś tam występowały. Najwidoczniej, jako czytelniczka dosyć młoda, poległam w starciu z bardziej wyszukanym stylem pisarki. A szkoda, bo historia Elżbiety Grey wcale taka zła nie była...

Biała królowa niestety mnie nie zachwyciła. Najwidoczniej mi i pani Gregory jest nie po drodze, choć autorka zyskała międzynarodową sławę. Cenię sobie jej szczegółowość, ba nawet polubiłam opisy walk, jednak parę aspektów sprawiło, że nie jestem w stanie polubić tej powieści. Nie mówię jednak stanowczego "nie": może kiedyś sięgnę po inną powieść pisarki i się do przekonam? Jednakże póki co, dam sobie spokój i poszukam powieści historycznych innych autorów.

swiatyzpolki.blogspot.com

Biała królowa to moje pierwsze spotkanie ze sławną autorką powieści historycznych, Philippą Gregory. Ten tytuł został wybrany przeze mnie poniekąd celowo, bowiem zapragnęłam poznać trochę historii związanej z niejaką Wojną Dwu Róż, o której wiem bardzo niewiele. Ponadto chciałam w końcu zasmakować stylu pani Gregory i przekonać się, czy rzeczywiście jest to pisarka tak...