Bohaterka trzeciej książki z cyklu Wojny Kuzynów – Jakobina Luksemburska była na dworze króla jedynie dworką, obserwatorką. Ale jej historia okazała się nadzwyczaj interesująca, godna osobnej, opasłej powieści.
Władczyni rzek opowiada nieznaną historię Jakobiny Luksemburskiej, angielskiej księżnej, a później także królowej matki. Była kobietą, która sama kierowała swoim losem, nie bacząc na przeciwności. Żyła w świecie mężczyzn, a jednak udało jej się ukształtować losy swojego rodu tak, aby wynieść go na wysokości.
Tytułem wstępu: Jakobina poślubia księcia Bedforda, jako piętnastoletnia dziewuszka, stając się tym samym najpotężniejszą kobietą Francji i drugą w Anglii. Ale jej przeszło dwa razy starszego męża interesują wyłącznie magiczne zdolności Jakobiny, które podobno odziedziczyła po Meluzynie, legendarnej założycielce rodu. Księżna zostaje zapoznana przez męża z tajnikami alchemii oraz rozległą wiedzą ze świata nauki, który chłonie jak gąbka. Po krótkim małżeństwie Jakobina wraca do Anglii, gdzie zakochuje się w giermku swojego zmarłego męża. Pobierają się w tajemnicy, a dzięki przychylności króla winy są im wybaczone i zaczynają życie od nowa. Tym samym Jakobina trafia na dwór królewski pod skrzydła królowej Małgorzaty, a jej mąż staje się narzędziem w ręku króla Henryka VI. Oboje, choć wykonujący zupełnie inne zadania, pracują na rzecz Lancasterów. Jednak gdy zaostrza się konflikt pomiędzy królową a inną gałęzią królewskiego rodu, Jakobina zaczyna dostrzegać zło, jakie niesie ze sobą wojna i zniszczenie. Potajemnie wkracza na zdradziecką ścieżkę, aby uchronić swoich bliskich przed nadciągającą burzą.
Władczyni rzek, to trzeci tom w cyklu Wojny Kuzynów, znanej pisarki Philippy Gregory. Powieść stanowi ciekawy prequel do historii opisanej we wcześniejszych tomach Biała królowa oraz Czerwona królowa. Autorka przyznała, że historię Jakobiny wzięła na tapetę dopiero podczas pisania Białej królowej, czyli historii życia córki Jakobiny. Dlatego też powieść nie przedstawia całego życia księżnej, a jedynie historię do czasu spotkania Elżbiety z królem Edwardem IV.
Powieść jest bardzo rozległa, liczy sobie ponad 550 stron, ale nie jest to szokująca grubość, jeśli chodzi o biografię. Życie Jakobiny jest niezwykłą przygodą i pomimo opisaniu tylko jej części (do roku 1464), do tego okrojonej, to nadal jest to historia pełna akcji, spisków, wciągających opisów wydarzeń, a całość lekko doprawiona magią.
Autorka bardzo skrupulatnie przedstawia kolejne wydarzenia zgodnie z ich chronologią. Umiejętnie wplata swoje dobrze narysowane postacie w konkretne wydarzenia. Bardzo wiarygodnie i czytelnie oddaje panujące wówczas obyczaje oraz społeczne więzy i zależności pomiędzy konkretnymi warstwami społeczeństwa. Jak nikt potrafi połączyć wartką fabułę z faktami historycznymi, a bohaterów wpleść w wiecznie knute intrygi. Jakobina osobiście odczuwa na własnej skórze wszelkie efekty błędnej polityki dworu względem poddanych, co ostatecznie prowadzi do niemałego problemu, którego rozwijaniem zajmie się w innych tomach cyklu. Władczyni rzek bezbłędnie ukazuje genezę i zarzewie tego tragicznego konfliktu zwanego Wojną Dwóch Róż.
Jakobina jest również pewnym symbolem emancypacji kobiet, idealnym wzorem do naśladowania dla wielu niewiast, które niestety o jej pozycji mogły tylko marzyć. Aby w pełni zrozumieć złożoność ówczesnych dziejów należy pamiętać, że były to czasy bardzo surowe i niesprzyjające odmienności, czy też podążaniu za wiedzą. Nawet posiadanie grządek z ziołami w ogródku mogło być poczytane, jako czarnowidztwo i uprawianie magii, za co można było szybko trafić na stos. W tym przypadku autentyczna historia Eleonory Cobham powinna być traktowana, jako przykład ciemnoty i zabobonu w ówczesnych czasach. Jakobina była jakby pionierką i przedstawicielką tych, które postawiły się dominacji mężczyzn i odniosła sukces.
Powieść poprowadzona mistrzowsko. Jednak w błędzie jest ten, kto myśli, że jest to kolejne ckliwe romansidło. Gregory rezygnuje z wszelkich typowych dla literatury kobiecej elementów, choć to książka napisana przez kobietę, z punktu widzenia kobiety i ku pokrzepieniu kobiet. Jest to powieść pełna prawd o ludziach, nienasyconej żądzy władzy, współczucia, namiętności i miłości do rodziny.
Powieść cieszy oko również wizualnie. Książkę miło się czyta ze względu na czytelną czcionkę i duże odstępny pomiędzy linijkami. Dodatkowo treść wzbogacona jest mapami i drzewem genealogicznym Jakobiny oraz rodów Lancasterów i Yorków. Dla nieznających tajników historii Wojny Dwóch Róż zamieszczono dwie mapki – Anglii oraz posiadłości angielskich we Francji. Także okładka robi odpowiednie wrażenie i sprawia, że seria ciekawie prezentuje się na półce.

Bohaterka trzeciej książki z cyklu Wojny Kuzynów – Jakobina Luksemburska była na dworze króla jedynie dworką, obserwatorką. Ale jej historia okazała się nadzwyczaj interesująca, godna osobnej, opasłej powieści.
Władczyni rzek opowiada nieznaną historię Jakobiny Luksemburskiej, angielskiej księżnej, a później także królowej matki. Była kobietą, która sama kierowała swoim...