Jestem nieufny w stosunku do tego rodzaju wspomnień. Nigdy nie ma się pewności jak bardzo w treść ingerowały osoby trzecie. Nie wiem w jakim stopniu wspomnienia Seppa Allerbergera zostały zbeletryzowane, "ukwiecone" i podkoloryzowane.

Wiem, że "Snajpera..." czyta się naprawdę dobrze z jednego konkretnego powodu - opisywane zdarzenia mają w sobie pierwiastek autentyczności. Skoro pojawia się "autentyczność", to automatycznie "wiarygodność" także powinna wyjść z cienia. No i wychodzi, z dobrodziejstwem dla całej książki. Właściwie zgodność historyczna przestaje mieć tu znaczenie w konfrontacji z przekazem mocnym niczym frontowy samogon.

Wspomnienia Seppa są przerażające, to tak jakby przez 260 stron czytać teksty kapeli grind-core'owej. Autor wali czytelnika obuchem w łeb, nie próbuje łączyć piękna przyrody z ludzkim okrucieństwem, jak czynił to np. James Jones. Jest zdecydowanie mniej poetycki, nie bawi się w sentymenty, ale nie próbuje też bronić nazizmu. Daleko mu do fantasty i fanatyka jakim był Leon Degrelle. Jego prosty brutalizm i turpizm ma tu sens jak nigdzie indziej. Jego książka to opis drogi przez piekło.

Dzięki temu być może łatwiej jest zrozumieć czym jest wojna i jak potworne niesie ze sobą konsekwencje. To wszystko banał powtarzany tysiące razy, ale dosadna, brutalna chwilami do granic możliwości narracja Allerbergera może przez to łatwiej trafić do młodszego pokolenia. Jeżeli trafi, to należy mieć już jedynie nadzieję, że trafi prawidłowo...

Jestem nieufny w stosunku do tego rodzaju wspomnień. Nigdy nie ma się pewności jak bardzo w treść ingerowały osoby trzecie. Nie wiem w jakim stopniu wspomnienia Seppa Allerbergera zostały zbeletryzowane, "ukwiecone" i podkoloryzowane.

Wiem, że "Snajpera..." czyta się naprawdę dobrze z jednego konkretnego powodu - opisywane zdarzenia mają w sobie pierwiastek...