Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytałem ten zbiór prawie ćwierć wieku temu, więc trudno jest mi przywołać wspomnienia odnoszące się do wszystkich opowiadań. Zapamiętałem, że jest to solidny zbiór opowiadań, nad którym góruje genialny "Kongres Futurologiczny".

Czytałem ten zbiór prawie ćwierć wieku temu, więc trudno jest mi przywołać wspomnienia odnoszące się do wszystkich opowiadań. Zapamiętałem, że jest to solidny zbiór opowiadań, nad którym góruje genialny "Kongres Futurologiczny".

Z klasykami literatury bywa różnie, niektóre bywają zakurzonymi ramotami, które współczesna kultura zdążyła przemielić dziesiątki razy, inne zaś po setkach lat potrafią zaskoczyć plastycznym językiem i uniwersalnym przesłaniem.

Mówiąc szczerze, nie jestem do końca pewien, do której grupy zalicza się "Proces". Język tej powieści nie jest wybitnie porywający, jest dość hermetyczny, a jej konstrukcja sprawia wrażenie - z wiadomych powodów - poszatkowanej. Jednak ten mroczny surrealizm z widocznymi wpływami wprost z ówczesnej kinematografii, czyli niemieckiego ekspresjonizmu jest uderzający. Instytucja Sądu jest przez Kafkę namalowana słowem w sposób szalenie sugestywny. Monumentalność, biurokratyczne odhumanizowanie i opresyjność tego urzędu jest wręcz namacalna. Łatwo zresztą sobie zwizualizować jego fizyczność, gdy obejrzało się na przykład "Brazil", choć na pewno da się znaleźć lepsze przykłady filmów, gdzie bezduszność systemu została ukazana na bardziej adekwatnej linii czasu, niż dzieło Terry'ego Gilliama.

"Proces" Kafki jest jak bardzo realistyczny i sugestywny zły sen, czy nawet koszmar, z którego nie można się obudzić. W końcu okazuje się, że ten zły sen nie minie, bo to on jest jedyną rzeczywistością. Nieokreślone poczucie zagrożenia towarzyszy bohaterowi "Procesu" właściwie nieustannie i jest dodatkowe podkreślane przez dziwne, wykoślawione i groteskowe miejsca i zdarzenia, które budują atmosferę zaszczucia.

Przesłanie dotyczące ostrzeżenia przed nadchodzącymi totalitaryzmami jest oczywiste. Można też doszukać się w "Procesie" interpretacji tyczącej się moralności człowieka, czy samotności. Idąc dalej, z powodzeniem można odnaleźć tu analogie do czasów współczesnych, bowiem nie trzeba żyć w kraju stricte autorytarnym, by doświadczać sytuacji "kafkowskiej" w urzędach, sądach, szpitalach, czy po prostu przemocy systemowej ze strony państwa jako takiego.

Moim skromnym zdaniem "Proces" w warstwie językowej broni się tylko momentami, szczególnie gdy autor opisuje tryby bezdusznej machiny, przez którą główny bohater jest powolnie mielony aż do nieuchronnego i tragicznego końca. Warstwa interpretacyjna jest dużo bogatsza i właśnie dlatego „Proces” jest i prawdopodobnie zawsze będzie lekturą ze wszech miar uniwersalną.

Z klasykami literatury bywa różnie, niektóre bywają zakurzonymi ramotami, które współczesna kultura zdążyła przemielić dziesiątki razy, inne zaś po setkach lat potrafią zaskoczyć plastycznym językiem i uniwersalnym przesłaniem.

Mówiąc szczerze, nie jestem do końca pewien, do której grupy zalicza się "Proces". Język tej powieści nie jest wybitnie porywający, jest dość...

Zastanawiam się, jaki jest sens istnienia książki takiej jak ta i po co ją właściwie kupiłem. Nie jest fizycznie możliwe, by na 224 stronach formatu zeszytowego umieścić informacje o najważniejszych opancerzonych wozach bojowych ostatnich 30 lat i by każdy z tych opisów zawierał coś więcej krótką notę historyczną i bardzo podstawowe (by nie powiedzieć zdawkowe) dane taktyczno-techniczne. Przed erą internetu jak najbardziej miało to sens. Teraz gdy za jednym kliknięciem możemy uzyskać opis danej maszyny na wiele stron A4, sensu jest w tym coraz mniej. Oczywiście w pełni zdaję sobie sprawę, że książka jak to książka, ma zalety, których nie ma internet, jednak trudno nie podawać w wątpliwość powstanie książki tak szczupłej objętościowo i zawierającej tak bardzo szkieletowe informacje.

Mimo wszystko czytało mi się ją dobrze i uważam, że mimo powyższych uwag warto ją mieć. Nie urodziłem się w czołgu, więc jest mi trudno stwierdzić, jakie błędy (i czy w ogóle jakiekolwiek) posiada ta książka. Jej główną zaletą jest fakt, że trudno jest znaleźć inną pozycję, która omawiałaby tylko i wyłącznie technikę wojskową ostatnich 30 lat. Zwykle jest to swoisty misz-masz, który rozpoczyna się od czołgu Mark IV, a kończy na Abramsie, lub K-2. Tutaj optyka jest węższa, co jest sporą zaletą. Poza tym książka jest bardzo ładnie wydana, chociaż zdjęć i rysunków jest zdecydowanie za mało. W każdym razie, to solidna lektura, tylko aż się prosi o (dużo) bardziej obszerne wydanie.

Zastanawiam się, jaki jest sens istnienia książki takiej jak ta i po co ją właściwie kupiłem. Nie jest fizycznie możliwe, by na 224 stronach formatu zeszytowego umieścić informacje o najważniejszych opancerzonych wozach bojowych ostatnich 30 lat i by każdy z tych opisów zawierał coś więcej krótką notę historyczną i bardzo podstawowe (by nie powiedzieć zdawkowe) dane...