Dziesięciolecia temu pewien rozkochany w literaturze proboszcz opowiedział na kanwie tej książki piękne, kierowane do dzieci kazanie. Niemały problem miałam ze „zrekonstruowaniem” nazwiska autora i tytułu powieści, a później z wejściem w jej posiadanie. Cóż nazwisko posągowe, za to mało chyba znana, choć bodaj dwukrotnie ekranizowana, książka Kiplinga. Nie ukrywam, że po jej przeczytaniu (na głos – z uwagi na słuchającego synka) czas prysł. „Kapitanowie zuchy” to flagowy przykład jak można zaprzepaścić doskonały pomysł na świetną powieść poprzez jego słabą realizację. Historia chłopca z niezwykle bogatej rodziny, który wypadłszy za burtę luksusowego transatlantyku, trafia na pokład rybackiego szkunera z Nowej Anglii, pozbawiona jest zupełnie dramatyzmu, autentycznych niewpasowywanych sztucznie emocji i psychologicznej wiarygodności. Oto bowiem arogancki opływający w luksusy laluś już następnego dnia po uratowaniu patroszy dorsze i jako tako odnajduje się w astronomicznie nowej rzeczywistości. STOPNIOWOŚĆ przemiany żyje bardziej w umyśle pisarza, niż na kartach jego książki. Książka tonie wprost pod sążniami rybackiej i żeglarskiej nomenklatury. Jej nasycenie jest tak wielkie, że nie tworzy barwnego kolorytu, lecz wyraźnie męczy. Trudno nazwać ją ponadczasową - zwyczajnie zestarzała się, czego udało się uniknąć wielu innym wcale nie staroświeckim powieściom z przełomu XIX i XX wieku. W gruncie rzeczy dziwiło mnie, że mały chłopiec co wieczór prosił mnie o przeczytanie jej dziesięciu kolejnych stron.

Dziesięciolecia temu pewien rozkochany w literaturze proboszcz opowiedział na kanwie tej książki piękne, kierowane do dzieci kazanie. Niemały problem miałam ze „zrekonstruowaniem” nazwiska autora i tytułu powieści, a później z wejściem w jej posiadanie. Cóż nazwisko posągowe, za to mało chyba znana, choć bodaj dwukrotnie ekranizowana, książka Kiplinga. Nie ukrywam, że po...