Tytuł, okładka i opis z okładki sugerują ckliwe romansidło. Kierując się tą sugestią odkładałam lekturę na później. Dałam się zwieść - choć nie do końca.

Lawinę wydarzeń zapoczątkowuje wypadek, w wyniku którego dwie bohaterki tracą najbliższych: Grace - swojego męża, sześcioletnia wówczas Lily - matkę. Grace postanawia zaopiekować się Lily, co z jednej strony oznacza dla dziewczynki szczęśliwe dzieciństwo pełne ciepła i miłości, z drugiej - okaże się związkiem trudnym, który w przyszłości będzie kosztował ją sporo zmartwień. Ciotka Grace jest bowiem mało poważnym człowiekiem. Po śmierci męża wszystko podporządkowuje znalezieniu mężczyzny swego życia. Lily jest świadkiem wielu nieudanych związków, załamań i upadków swojej ukochanej opiekunki i wytrwałą pocieszycielką w takich chwilach. Grace to czarująca, serdeczna kobietą pełna dobra, która jednak nie potrafi docenić siebie. Swoją wartość dostrzega tylko przeglądając się w oczach innych mężczyzn. Wreszcie, po wielu odrzuceniach, wydaje się, że w końcu znalazła swoje "długo i szczęśliwie" - oświadcza jej się Johnny Cochrane, dużo młodszy od niej artysta. Wtedy cała akcja komplikuje się jeszcze bardziej...

To tylko jeden wątek. Jest także brat Grace, Olivier, jego żona i synek, ich problemy, które zapoczątkują nowe wydarzenia, nowe relacje, a o których nie chcę pisać, żeby tego wszystkiego nie zdradzać (a propos: nie czytajcie opisu z okładki - to spoiler nad spoilery, w dodatku upewniający nas w tym, że to jakaś tandetna moda na sukces).

"Długo i szczęśliwie" to historia splątanych losów kilku postaci, z których każda szuka swojego szczęścia i każda widzi je inaczej. Dla mnie to przede wszystkim książka o osieroceniu. Osieroceniu, spowodowanym śmiercią bliskiej osoby, lecz także tym, jakie powstaje, kiedy ludzie porzucają, odrzucają, odchodzą, uciekają. Podczas lektury doszłam do wniosku, że zdrada, egoizm w związku są w gruncie rzeczy czymś bardzo podobnym do osierocenia, a może nawet gorszym, bardziej bolesnym...

W świecie stworzonym przez autorkę to brak miłości powoduje, że dzieci muszą dojrzewać znacznie szybciej, zaś dorośli często myślą i zachowują się jak dzieci (naiwność, łatwowierność, brak poczucia odpowiedzialności, nieumiejętność rozmowy, zatajanie trudnej prawdy).

"Długo i szczęśliwie" to bardzo dobra powieść obyczajowa, przy której można się skutecznie wyłączyć z rzeczywistości. Akcja toczy się wartko, nie ma rozwlekłych opisów stanów uczuciowych. Autorka z łatwością buduje atmosferę danej sytuacji: w kilku słowach, w kilku zdaniach potrafi oddać stan psychiczny bohaterów, a przede wszystkim to, co dzieje się pomiędzy nimi w danej chwili. Jednak prócz niezaspokojonego głodu poznania dalszego ciągu - powieść dalej nie sięga, łez nie wyciska, do przemyśleń wielkich nie zmusza, "prawdziwa ucztą duchową" - jak mówi nam opis z okładki - nie jest. Wyłącznie do romansidła też bym jej nie sprowadzała, mimo że nie obyło się bez sentymentalizmu, pewne zdania trącą szmirą (same imiona bohaterów są jakieś drażniące), a Lily momentami wydaje się zbyt idealna: nieugięta, zaradna, nieomylna, szlachetna, co przyprawia czytelnika o mdłości...

Myślę jednak, że przeczytać bardziej warto, niż nie warto, a nade wszystko - nie sugerować się okładkami, opisami z okładek i tytułem ;).

Barbara Neil, Długo i szczęśliwie, tłum. Małgorzata Dobrowolska, wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 2010.

Tytuł, okładka i opis z okładki sugerują ckliwe romansidło. Kierując się tą sugestią odkładałam lekturę na później. Dałam się zwieść - choć nie do końca.

Lawinę wydarzeń zapoczątkowuje wypadek, w wyniku którego dwie bohaterki tracą najbliższych: Grace - swojego męża, sześcioletnia wówczas Lily - matkę. Grace postanawia zaopiekować się Lily, co z jednej strony oznacza dla...