Nie... zrezygnowałem w połowie. Z razu wydawało mi się, że to będzie coś dobrego. Ponowne stworzenie człowieka po jego samozagładzie z motywami zaczerpniętymi z mitologii Sumerów. Pomysł fajny ale wykonanie... Ożywiałem się przez kilka strony, kiedy wracały wątki załogi Alfiel i ich badań by potem mozolnie przebijać się przez fragmenty nijakie takie. Uniesienia radosnej dziewczyny, jakieś poetyckie wynurzenia... a potem tez wynurzenia ale już bardziej gorzkawokwaśne. Po co to tak? Po co pisać taką książkę? Może tam jakąś fabułę ma, może prowadzi do jakichś konkluzji ale by się przebijać przez fragmenty jakiejś kiepsko-literackiej plątaniny. Kurcze! Taki pomysł zmarnować :( Już czytając pierwsze strony nasunęło mi się "że to takie kobiece" -sic! Pełne emocji, odczuć... dla mnie kompletnie nie zrozumiałe a w ręcz męczące. Szkoda, szkoda...

Nie... zrezygnowałem w połowie. Z razu wydawało mi się, że to będzie coś dobrego. Ponowne stworzenie człowieka po jego samozagładzie z motywami zaczerpniętymi z mitologii Sumerów. Pomysł fajny ale wykonanie... Ożywiałem się przez kilka strony, kiedy wracały wątki załogi Alfiel i ich badań by potem mozolnie przebijać się przez fragmenty nijakie takie. Uniesienia radosnej...

Znalazłam tę książkę w piwnicy opuszczonego hotelu, do której zrzucone na wielką hałdę zostały książki z tamtejszej biblioteki. Dzieła Lenina, o Leninie, przestarzałe encyklopedie, siedziałam na samym szczycie tej góry marności cierpiąc nad nieuniknioną zagładą tych wszystkich pozycji, wartych tego lub nie, kiedy nagle pośród tego chaosu piękności i brzydoty zarazem, tej dychotomii obrzydliwości i cudowności, tego turpizmu książkowego, wypatrzyłam coś niesamowitego. Okładka z maską lub obliczem jakiegoś bóstwa przedstawionego w kamieniu. Wydała mi się tam taka obca, inna, zupełnie niepasująca do całości, jakby świeciła niewidzialną energią. Przekopałam się, by jej dosięgnąć, obejrzałam okładkę dokładniej, otworzyłam, powąchałam (patrz wyżej dot. turpizmu i dychotomii) i już była moja. Nie spodziewałam się wiele, miała być wspaniałą pamiątką po miejscu, które obumiera i które zniknie w końcu. Miała być pachnąco-cuchnącym dowodem na jego istnienie w przeszłości. Miałam ją przeczytać dla zasady. Zaczęłam już w drodze powrotnej. I nie przestałam, zanim nie skończyłam. To absolut, istna perła wśród zamierzchłej formy gatunku. Genialny archetyp wszechidei ludzkości w ujęciu fantastyki, przyszłości, niewiadomego. Jeśli ktoś kiedykolwiek zapyta mnie o moją ulubioną pozycję, być może nie wskażę tej jednej, bo jest ich zbyt wiele. Jeśli jednak pytanie brzmiałoby która z posiadanych pozycji jest dla mniej najwartościowsza, najbardziej emocjonalnie wypełniona i najukochańsza - nie zawaham się - INANNA.

Znalazłam tę książkę w piwnicy opuszczonego hotelu, do której zrzucone na wielką hałdę zostały książki z tamtejszej biblioteki. Dzieła Lenina, o Leninie, przestarzałe encyklopedie, siedziałam na samym szczycie tej góry marności cierpiąc nad nieuniknioną zagładą tych wszystkich pozycji, wartych tego lub nie, kiedy nagle pośród tego chaosu piękności i brzydoty zarazem, tej...

Przeczytałam tę książkę dzieciakiem będąc, ale pamiętam, że mi się okrutnie podobała. Zdecydowanie muszę ją sobie odświeżyć

Przeczytałam tę książkę dzieciakiem będąc, ale pamiętam, że mi się okrutnie podobała. Zdecydowanie muszę ją sobie odświeżyć