Julitta Mikulska-Bernaś

Nie... zrezygnowałem w połowie. Z razu wydawało mi się, że to będzie coś dobrego. Ponowne stworzenie człowieka po jego samozagładzie z motywami zaczerpniętymi z mitologii Sumerów. Pomysł fajny ale wykonanie... Ożywiałem się przez kilka strony, kiedy wracały wątki załogi Alfiel i ich badań by potem mozolnie przebijać się przez fragmenty nijakie takie. Uniesienia radosnej dziewczyny, jakieś poetyckie wynurzenia... a potem tez wynurzenia ale już bardziej gorzkawokwaśne. Po co to tak? Po co pisać taką książkę? Może tam jakąś fabułę ma, może prowadzi do jakichś konkluzji ale by się przebijać przez fragmenty jakiejś kiepsko-literackiej plątaniny. Kurcze! Taki pomysł zmarnować :( Już czytając pierwsze strony nasunęło mi się "że to takie kobiece" -sic! Pełne emocji, odczuć... dla mnie kompletnie nie zrozumiałe a w ręcz męczące. Szkoda, szkoda...