Kolejna opowieść świadka Zagłady, już z samego powodu autentyczności zdecydowanie wyżej w mojej punktacji od fikcyjnych opowieści, bazujących na najnowszej historii a w rezultacie tworzących coraz dziwniejsze mity na jej temat. "Zima o poranku", zatytułowana w sposób sugerujący ciszę, spokój i czystość bieli świeżego śniegu, zawiera coś zgoła innego. Młodość (w chwili wybuchu wojny Autorka ma 13 lat) spędzona w okupowanej Warszawie, następnie w getcie, a po ucieczce w niezliczonej ilości miejsc do ukrycia się. Wciąż w strachu, obawie o własne oraz matki i siostry życie lub w beznadziejnej nudzie podczas długiego, bezczynnego siedzenia w kryjówce. Szereg osób, bez których bohaterki nie przeżyłyby wojny, ale i tacy, którzy koniecznie chcieli im życie utrudnić. Wiele wydarzeń, najczęściej tragicznych, rzadko zabawnych, dzięki którym przetrwały do końca wojny. Takie wspomnienia uważam za cenne, bo choć subiektywne to autentyczne. Dodatkowo Autorka posiada talent narracyjny oraz rzadko spotykany samokrytycyzm - nie pominęła w swej opowieści wydarzeń, gdy zachowała się nieodpowiedzialnie, brawurowo lub zwyczajnie głupio. Warto przeczytać.

Kolejna opowieść świadka Zagłady, już z samego powodu autentyczności zdecydowanie wyżej w mojej punktacji od fikcyjnych opowieści, bazujących na najnowszej historii a w rezultacie tworzących coraz dziwniejsze mity na jej temat. "Zima o poranku", zatytułowana w sposób sugerujący ciszę, spokój i czystość bieli świeżego śniegu, zawiera coś zgoła innego. Młodość (w chwili...