To opowiadanie Dürrenmatta przeczytałem bardzo dawno temu, ale do dzisiaj pamiętam je w prawie każdym szczególe. I choć, jak się łatwo domyślić, zrobiło na mnie ogromne wrażenie, to nie dodam go do swoich ulubionych książek. Dlaczego? Ano dlatego, że ono budzi niepokój. Jesteś zadowolony ze swojego życia? Osiągnąłeś w nim to, co chciałeś osiągnąć? Masz rodzinę, zrobiłeś karierę i nic nie brakuje ci do szczęścia? No to niech nie przydarzy ci się kraksa na górskiej drodze i przypadkowy nocleg w domu, gdzie gospodarzem będzie sympatyczny i gościnny, owdowiały, emerytowany sędzia, który na wieczór zaprosi swoich równie sympatycznych, owdowiałych i emerytowanych przyjaciół... prokuratora, adwokata i kata... I do pełni szczęścia ich sympatycznego, emerytowanego życia będzie brakował tylko jeden element... Brak będzie oskarżonego... Niesamowite jest to opowiadanie. Każe spojrzeć na własne życie, ocenić je, poddać wiwisekcji... Czy wszyscy są zadowoleni z tego, z czego ja jestem zadowolony? Przypadkowy bohater tej historii nie wytrzymał tej presji względności. A czy ja bym wytrzymał? Nie wiem...

To krótkie opowiadanie Dürrenmatta oceniam jako literackie arcydzieło, ale nie lubię go... Zbyt wielki wzbudza niepokój...

To opowiadanie Dürrenmatta przeczytałem bardzo dawno temu, ale do dzisiaj pamiętam je w prawie każdym szczególe. I choć, jak się łatwo domyślić, zrobiło na mnie ogromne wrażenie, to nie dodam go do swoich ulubionych książek. Dlaczego? Ano dlatego, że ono budzi niepokój. Jesteś zadowolony ze swojego życia? Osiągnąłeś w nim to, co chciałeś osiągnąć? Masz rodzinę, zrobiłeś...