"Saga rodu z Laxdalu" była przepiękną sagą rodzinno-wojenną, "Saga o Egilu" była prawno-awanturnicza, a "Saga o Njalu" to przede wszystkim trzymający w napięciu sądowy kryminał.
Tytuł zresztą jest nieco mylący, bo początek sagi to przede wszystkim opis niechęci i rywalizacji między Hallgerdą żoną Gunnara i Bergthorą żoną Njala, która doprowadzała do kolejnych zbrodni i niekończącego się łańcucha zemst. Njal daje się poznać jako człowiek niezwykle mądry, doskonały znawca prawa i człowiek cieszący się wielkim poważaniem, na dobre i złe związany z Gunnarem więzami przyjaźni.
Konflikt, który powoli narasta między synami Njala a ich zawistnymi wrogami, ma w sobie coś z greckiej tragedii, gdzie zamiast złowróżbnego fatum występują zwyczajne ludzkie cechy: nieufność, zapalczywość, podejrzewanie innych o niecne zamiary, wreszcie zazdrość i nieustępliwość. Jedno drobne zdarzenie uruchamia lawinę kolejnych, a ich finał, choć daje okazję do śpiewania o odwadze i chwale wojowników, pozostaje nieodmiennie tragiczny.
Trzecia część sagi to opis niezwykle złożonych procesów sądowych o zadośćuczynienie i zemstę za Njala, jego synów i ich towarzyszy, który daje wgląd w niezwykle złożony i bardzo precyzyjnie ustalony kodeks prawny średniowiecznej Islandii - kto się ekscytował amerykańskimi bataliami sądowymi zobaczy w "Sadze o Njalu" dalekiego protoplastę wykorzystywania kruczków prawnych, braków formalnych i przerywania procesów z powodu zastrzeżeń do ławników i sędziów przysięgłych. Można wręcz zapomnieć, że opowieść pochodzi sprzed lekko licząc ośmiuset lat i dotyczy ludzi średniowiecza, których rzadko kojarzy się z tak wyrafinowaną intelektualnie kulturą oraz tak rozbudowanym i pełnym niuansów systemem prawnym.
I jeszcze surowość tej opowieści. I jeszcze realizm, z jakim traktuje się bohaterów i zdarzenia, w jakich brali udział. I jeszcze ten obiektywizm, który pozbawiony jest wszelkich dydaktycznych posmaczków, nawet jeśli jakieś zachowanie oceniane jest jako niegodne. I jeszcze ten emanujący spokojem, niemal hipnotyczny rytm opowiadania, gdzie największy dramat i największe szczęście są traktowane z takim samym dystansem, a nie jako punkt zwrotny w życiu - bo życie nie zaczyna się i nie kończy wraz z narodzinami i śmiercią, ale trwa w rodzie i w opowieści.

"Saga rodu z Laxdalu" była przepiękną sagą rodzinno-wojenną, "Saga o Egilu" była prawno-awanturnicza, a "Saga o Njalu" to przede wszystkim trzymający w napięciu sądowy kryminał.
Tytuł zresztą jest nieco mylący, bo początek sagi to przede wszystkim opis niechęci i rywalizacji między Hallgerdą żoną Gunnara i Bergthorą żoną Njala, która doprowadzała do kolejnych zbrodni i...