Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Motyw diabła zawsze mnie fascynował w literaturze. Pierwszy raz mocno zafascynowała mnie postać diabła ukazana w "Mistrzu i Małgorzacie" do którego to dzieła, wracam od czasu do czasu. Postać ta ukazana można rzec w świetle bardzo pozytywnym. Wyliczając kolejne dzieła "Faust", "Boska komedia", "Pani Twardowska", przechodząc przez trzecią część "Dziadów" i "Kordiana" i wiele innych pozycji, w każdej z nich Szatan przedstawia inne oblicze. Jak wiemy właśnie oto chodzi w całej jego intrygującej postaci. I choć każdy z Nas dąży do dobra i bycia dobrym człowiekiem, Diabeł w literaturze jest bardziej interesujący niż postać Anioła.Chociaż biorąc pod uwagę fakt, że diabły to upadłe anioły. No cóż. Wracając jednak do "Diabła kulawego" przyznaję z ręką na sercu, żaden Diabeł nie zrobił na mnie tak pozytywnego wrażenia. Ja Asmodeusza po prostu polubiłam. A choćby za okazaną wdzięczność młodemu człowiekowi don Kleofasowi Leandro Perez Zambulli. Studentowi, który uwalnia Asmodeusza z butelki, w której został uwięziony przez czarnoksiężnika. W ramach wdzięczności nasz tytułowy "Diabeł kulawy" prowadzi młodego człowieka po Madrycie w dość nietypowy sposób, ukazując prawdziwe oblicze, prawdziwe życie i twarze obywateli miasta wszystkich klas społecznych. Prowadzi go przez więzienia, przytułki, zwykłe domy jak i domy dla osób chorych psychicznie. Każdy skrywa jakąś tajemnicę, a jego życie to ciekawa historia, którą Asmodeusz opowiada ze szczegółami, ku rosnącej ciekawości Don Kleofasa. Sama chciałabym odbyć taką podróż. Jako, że jednak nie mam takiego szczęścia jak Don Kleofas, mogę sobie ją jedynie wyobrazić.