Sir Arthura Conana Doyle'a kojarzyłem przede wszystkim z postacią Sherlocka Holmesa i szczerze mówiąc nie miałem pojęcia, że pisał on fantastykę. Gdy znalazłem na strychu "Głębinę Maracot i inne opowiadania" stwierdziłem, że może to być coś ciekawego i w przerwie pomiędzy "Doskonałą próżnią" i "Wielkością urojoną" Mistrza Lema sięgnąłem po ten zbiór.

"Głębina Maracot"

Najdłuższe opowiadanie ze zbioru i zdecydowanie najlepsze, (co nie znaczy, że dobre). Poznajemy losy grupy badaczy, która w wyniku nieprzemyślanych działań odkrywa zatopione miasto ludu Antlantydów. Trzech bohaterów asymiluje się z podwodnym ludem, zwiedza miasto, poznaje autochtonów, ucieka przed dzikimi zwierzętami, pokonuje Baala. Wszystko jest zamknięte w niecałych 150 stronach druku i tworzy logiczną całość. W zasadzie to wszystko co można powiedzieć o tym opowiadaniu.
Niby czytało się płynnie, ale wszystko było tak niemożebnie miałkie i naiwne, że strach. Wiadomo, zatopiony lud na dnie głębiny, cała ich historia została streszczona, żyją sobie z pokolenia na pokolenie, logiczna całość i tak dalej. Niestety logiczna całość to nie wszystko.
Wątki średnio ciekawe, główni bohaterowie co najwyżej przeciętni (może poza zabawnym doktorem Maracotem, który był typowym człowiekiem nauki „teraz zginę, ale przynajmniej odkryję coś fajnego”), a zakończenie przewidywalne (happy end, hurra).
Poza tym wątek Baala, boga wszelkiego zła, utrapienia i niedobrych czynów – idiotyczny. Nawet jeśli autor interesował się okultyzmem to nie musiał wciskać tam słabo pociągniętego wątku walki z niewypowiedzianym złem. W dodatku to niewypowiedziane zło przegrywa i w zasadzie ciężko orzec dlaczego. Po prostu. Ot tak.
Plusy: doktor Maracot i logiczna całość. 4/10

„Groźna maszyna”

Króciutkie (ok. 20 stron) opowiadanko o tytułowej groźnej maszynie. Profesor Challenger i dziennikarz nazwiskiem Malone sprawdzają czy niedawno skonstruowana maszyna rozbijająca ciała stałe na atomy naprawdę istnieje. Sprawdzili to tak szybko, że w zasadzie tego nie zauważyłem. Gdy skończyłem czytać to opowiadanie to popatrzyłem na ścianę przede mną i się zaśmiałem. Potem powiedziałem „Ludzie, jakie to było głupie”.
Plusy: bezczelny, chamski, impertynencki profesor Challenger. I tyle. 3/10

„Eksperyment profesora Challengera”

Tutaj to w ogóle ciężko cokolwiek powiedzieć. Jeśli w poprzednim opowiadaniu Challenger śmieszył swoją bezczelnością to tutaj śmieszy porównywalnie. Szkoda tylko, że opowiadanie ma ponad 40 stron i oprócz postaci profesora-chama nie ma tutaj nic przyciągającego czytelnika. Główny wątek „ukłucia” naszej planety przez speca od studni artezyjskich naciągany do bólu.
Plusy: jak wyżej, ale minus za objętość. 2/10

Ostatecznie daję 3 gwiazdki i niestety nie sięgnę już po nic z zakresu fantastyki autorstwa Sir Arthura Conana Doyle'a.

Sir Arthura Conana Doyle'a kojarzyłem przede wszystkim z postacią Sherlocka Holmesa i szczerze mówiąc nie miałem pojęcia, że pisał on fantastykę. Gdy znalazłem na strychu "Głębinę Maracot i inne opowiadania" stwierdziłem, że może to być coś ciekawego i w przerwie pomiędzy "Doskonałą próżnią" i "Wielkością urojoną" Mistrza Lema sięgnąłem po ten zbiór.

"Głębina...