Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Drugi tom o przygodach Tumitaka był prawie tak pożądany jak wieczne pióro albo guma Donald. Opisanąą historię wciągałam z płonącymi uszami, wyobrażając sobie oczywiście siebie w roli bohaterskiego Tumitaka. Po latach bez mała 30, przy przeprowadzce znalazłam i zastanawiając się czy zostawić czy nie, przeczytałam po raz drugi. Przecież kiedyś była świetna i wybitna, no i Tumitak obok Hemana pierwszy superbohater. Czytając ponownie obśmiałam się jak norka. Naiwne, płyciutkie, głupiutkie, a Tumitak, ten mój ukochany seperhero, to superrekordzista debilizmu. Myślicie, że wyrzuciłam? Nie zostawiłam, bo gdzieś w połowie tej zajmującej lektury podstawiłam sobie pod ten świat twór zwany KORPORACJĄ razem z zaludniającymi ją korpoludami. Korposzczur zrobi nawet większą głoputę niż wykorzystanie prętu paliwa jądrowego jako stylisko toporu, by przypodobać się szefowi. No i książeczka została.