Ostatnio w mojej biblioteczce panuje urodzaj na argentyńskich pisarzy.
Jednak podczas gdy książka poprzednio czytanego Federico Andahaziego bliższa była klimatom europejskim, to powieść Ernesto Sabato jest typową przedstawicielką literatury iberoamerykańskiej.
Ten specyficzny nastrój na zmianę tłumionych i wybuchających emocji, analizowanie przez głównego bohatera własnych uczuć, motywów, miłosnych rozterek, zazdrości ocierającej się o szaleństwo.
Tytułowy bohater to samotny artysta malarz, który nawet (jak sam przyznaje) nie lubi ludzi, czuje się niezrozumiany ani przez krytyków, ani przez odbiorców swej sztuki. Zasklepia się w swojej samotności jak w tytułowym tunelu.
Przypadkowo poznana na wystawie kobieta staje się jego miłością, muzą i jedyną osobą, która go rozumie. Tajemnice które ją otaczają doprowadzają go do szaleńczej zazdrości, która staje się przyczyną tragedii.
Ta niewielka objętościowo opowieść jest studium psychologicznym o cienkiej granicy jaka dzieli miłość i nienawiść, normalność i szaleństwo, pokazuje destrukcyjną siłę uczucia, które nieuchronnie prowadzi do tragicznego finału.
Nie każdemu spodoba się ta opowieść ani styl pisarza, ale dla wielbicieli literatury z tego kręgu będzie to perełka i dobry wstęp do poznania pozostałych utworów tego pisarza.

Ostatnio w mojej biblioteczce panuje urodzaj na argentyńskich pisarzy.
Jednak podczas gdy książka poprzednio czytanego Federico Andahaziego bliższa była klimatom europejskim, to powieść Ernesto Sabato jest typową przedstawicielką literatury iberoamerykańskiej.
Ten specyficzny nastrój na zmianę tłumionych i wybuchających emocji, analizowanie przez głównego bohatera własnych...