Czytając "Annę", chcąc nie chcąc porównywałam ją do twórczości Jane Austen. Jedno muszę przyznać-to właśnie Tołstoj stworzył wiekopomne dzieło przedstawiające wszelkie emocje i uczucia pomiędzy postaciami w sposób nadzwyczaj trafny i dosadny. Może i nie powinnam stawiać obok siebie tych dwóch autorów, lecz robiłam to bezwiednie podczas czytania.
Urzekła mnie postać Kitty, lecz dopiero w ostatnich rozdziałach zaczęłam spostrzegać tę sympatię, którą wobec niej odczuwam. Chyba zwyczajnie się z tą bohaterką utożsamiłam w pewnych momentach, stąd to upodobanie, ponieważ nie wyróżnia się ona niczym szczególnym, to raczej Anna wiedzie prym. Panin Karenin za to nie przypadła mi do gustu wcale. Jestem przeciwna jej poczynaniom i uważam, że fakt, iż straciła głowę dla Wrońskiego nie usprawiedliwia nieodpowiedzialnych zachowań kobiety.
Z pewnością wkrótce sięgnę po drugi tom, by zgłębić dalsze losy ludzi takich jak my, którzy dzięki wybitnemu twórcy są nam jeszcze bliżsi, usiłujących jak najlepiej przeżyć swój czas-my, wrzuceni w ekstremalnie szybki XXI wiek, oni- na ziemiach XIX-wiecznej Rosji.

Czytając "Annę", chcąc nie chcąc porównywałam ją do twórczości Jane Austen. Jedno muszę przyznać-to właśnie Tołstoj stworzył wiekopomne dzieło przedstawiające wszelkie emocje i uczucia pomiędzy postaciami w sposób nadzwyczaj trafny i dosadny. Może i nie powinnam stawiać obok siebie tych dwóch autorów, lecz robiłam to bezwiednie podczas czytania.
Urzekła mnie postać Kitty,...