To chyba mój piąty komiks tego autora - i pod wieloma względami bardzo podobny do tych poprzednich. Ponownie dostajemy niespieszną narrację, pozbawioną wyraźnej struktury fabułę i przezroczystych bohaterów. To wszystko niekoniecznie wady, bo w końcu mamy do czynienia z obyczajówką typu "okruchy życia". Takie powolne, epizodyczne prowadzenie fabuły jest tutaj wręcz wskazane, a "everyman" w roli głównej ma najpewniej pomóc czytelnikowi w wyłuskaniu morału; w wyciągnięciu jakiejś lekcji dla siebie. Poza tym, nie sposób nie doszukiwać się tutaj elementów autobiograficznych - to w końcu opowieść o początkującym mangace. Niby nic oryginalnego - w samej Polsce wydanych zostało już kilka tytułów o podobnej tematyce - ale Taniguchi idzie tutaj o krok dalej. To nie tylko rzecz o gościu, który chce rysować komiksy, ale także pewnego rodzaju przypowieść o odkrywaniu swojego miejsca w życiu, o wyrywaniu się ze stagnacji, o przełamywaniu niemocy (i tej twórczej, i tej życiowej) - i, oczywiście, o tym, że sukces można osiągnąć tylko dzięki ciężkiej pracy. Na koniec warto dodać, że dzieła tego autora przesycone są naprawdę niepowtarzalną wrażliwością, która - jak zdążyłem się przekonać - czytelników albo niemożliwie męczy, albo niemożliwie wzrusza. Ja tkwię chyba gdzieś pośrodku, między znużeniem a zachwytem. Dziwny to paradoks, ale każdą moją próbę obcowania z twórczością Taniguchiego można przyrównać do tego stanu, jaki towarzyszy człowiekowi, kiedy ten - najedzony i omotany w kocyk - zasypia w zimę przed telewizorem podczas seansu jakiegoś melodramatu. Przyjemny to stan, bo - choć jest nudno - człowiek wie, że jest w domu, jest bezpieczny i może sobie na tę chwilę rozprężenia pozwolić.

instagram.com/polishpopkulture

To chyba mój piąty komiks tego autora - i pod wieloma względami bardzo podobny do tych poprzednich. Ponownie dostajemy niespieszną narrację, pozbawioną wyraźnej struktury fabułę i przezroczystych bohaterów. To wszystko niekoniecznie wady, bo w końcu mamy do czynienia z obyczajówką typu "okruchy życia". Takie powolne, epizodyczne prowadzenie fabuły jest tutaj wręcz wskazane,...