Po przeczytaniu książki nie powinno się mówić "w końcu ją skończyłam", a to właśnie taki frazes wyrwał mi się po przewróceniu ostatniej strony.
Z początku zafascynowana jedną z mniej znanych książek laureatki nagrody Bookera, z czasem zaczęłam się męczyć. Głębia przemyśleń filozoficznych w tej niewątpliwie z zamierzenia psychologicznej powieści, umknęła mi gdzieś może z winy niezbyt interesujących postaci. Co zabawne - nie mogę ich nazwać zwykłymi, nieumiejętnie poprowadzonymi. Żadna z tych postaci nie wydaje się sztampowa, a jednak nie mogę się oprzeć pokusie stwierdzenia, że w swojej niesztampowości, są dość płytkie.
Najbardziej wyrazistą ze wszystkich wydaje mi się w tej chwili postać Kato. Zagubiony poszukiwacz Boga w tym dziwnym świecie przepełnionym wszystkimi odcieniami znajdującymi się między czernią a bielą. Brawurowe porzucenie sutanny i wpływ czarnej "sukienki" nawet na niewierzących, których pełno w jego otoczeniu. Ze wszystkich postaci w tej książce, pani Murdoch właśnie Kato udał się najlepiej.
Nie będę mówić wiele o innych. Drażniła mnie Colette, na początku lubiłam Stefanię, potem czułam tylko, że jest okropną egocentryczką. W Henryku nie było egocentryzmu, raczej zagubienie. Koniec okropnie go spłycił. Lucjusz był żałosny, a Gerda zagubiona tak samo jak syn. Mało kto był tam warty uwagi.
Książkę chciałam skończyć dla samego skończenia, aby nie pozostawiać jej zawieszonej. Momentami bywała interesująca, obawiam się jednak, że fabuła nie udźwignęła treści filozoficznej, którą chciała przekazać nam autorka.

Po przeczytaniu książki nie powinno się mówić "w końcu ją skończyłam", a to właśnie taki frazes wyrwał mi się po przewróceniu ostatniej strony.
Z początku zafascynowana jedną z mniej znanych książek laureatki nagrody Bookera, z czasem zaczęłam się męczyć. Głębia przemyśleń filozoficznych w tej niewątpliwie z zamierzenia psychologicznej powieści, umknęła mi gdzieś może z...