Czworaki korzeń racji dostatecznej to twór myśli, która opisując świat zaznacza w nim właśnie cztery korzenie tejże racji, racji dla tego, dlaczego coś bardziej jest, aniżeli nie jest.
W świecie filozof widzi cztery konieczności czy racje:
1) stawania się, a więc przyczynowość stricte fizyczną (np. jeżeli kula bilardowa uderzy inną kulę, to ta podąży w danym kierunku),
2) prawdziwość logiczną (np. jeżeli obydwie wszystkie przesłanki wnioskowania są prawdziwe, to i poprawnie przeprowadzony wniosek z konieczności musi być prawdziwy),
3) bycia (która to racja określa wzajemną relację do siebie czystych elementów czasu i przestrzeni) oraz
4) prawo motywacji czyli przyczynowość wolitywna (np. o wybraniu tej a nie innej drogi postępowania decyduje prawo motywacji, które jest wyznacznikiem dwóch czynników: przedmiotów determinujących wolę (np. pokusy) oraz samej struktury woli, która jest zindywidualizowana i niezmienna (charakter empiryczny człowieka).
Należy pamiętać, że Schopenhauer jest spadkobiercą dorobku Kanta, a sam nawet uważa się za kogoś więcej, bo jedynego ucznia Kanta, który poprawnie go zinterpretował i zakończył jego myślenie swoją twórczością, a więc odkryciem w człowieku woli, która jest pochodną transcendentalnej woli jako rzeczy samej w sobie. Przekroczył zatem - wedle własnego mniemania - ograniczoność Kantowskiego transcendentalizmu, który rzeczy samą w sobie spychał w otchłań niepoznawalności.
Osobiście polecam inne wydanie tej książki z Wydawnictwa Marek Derewiecki, gdzie występują bardziej aktualne terminy mające miejsce w filozofii Schopenhauera.

Czworaki korzeń racji dostatecznej to twór myśli, która opisując świat zaznacza w nim właśnie cztery korzenie tejże racji, racji dla tego, dlaczego coś bardziej jest, aniżeli nie jest.
W świecie filozof widzi cztery konieczności czy racje:
1) stawania się, a więc przyczynowość stricte fizyczną (np. jeżeli kula bilardowa uderzy inną kulę, to ta podąży w danym kierunku),...