Zacznę od tego, że chcę mieć każdą książkę Kornela Makuszyńskiego. Ja posiadam książkę z 1959 roku wydaną przez Wydawnictwo Nasza Księgarnia. Ilustrował Zbigniew Piotrowski. I posiada materiałową okładkę, która zjedzona jest przez czas, ale tym bardziej ją cenię.

Chłopiec Ignacy kradnie czapkę panu Lepajłło. Tak zaczyna się ta historia  U Pana Lepajłło pracuje Pan Raczek, który wszystko widział. Tak zaczyna się przyjaźń potem piękne rodzicielstwo sieroty Ignacego z Panem Raczkiem. I choć Pan Raczek w dzisiejszych czasach nie dostałby dziecka na wychowanie to pokazuje ta książka wszystko o tym jak powinni wychowywać swoje dzieci niektórzy rodzice w dzisiejszych czasach.

Pan Alojzy Raczek troszeczkę niepełnosprawny umysłowo, pozytywnie nastawiony do życia. Nieumyślnie doprowadzający swojego szefa do szewskiej pasji. Kogo spotka na swojej drodze zaprzyjaźnia się z nim. Ludzie do niego lgną choć wiedzą jaka jest sytuacja. Mieszka w skromnym pokoju u strasznej kobiety. Tak bardzo polubił chłopca, że go ukrywa w swoim pokoju bo nie może sprowadzać tam gości. Kiedy zostaje przyłapany od razu się wyprowadza i jakimś sposobem znajduje mieszkanie u miłych Państwa i zamieszkują blisko lotniska. I tutaj przechodzę do Ignacego …

Ignacy sierota, która trafił i został wychowany na porządnego chłopca. Lubił się uczyć, ale kiedy odkrył astronomię i lotnictwo to nic dla niego nie było już tajemnicą. Wszystko na ten temat chciał wiedzieć. Odkąd przeprowadzili się koło lotniska obserwował każdy samolot. Kiedy udają się na wakacje z Panem Raczkiem poznają i ratują pewnego lotnika Latysza. Tak poznaje on historię Ignacego i pomaga mu dostać się do szkoły Lotnictwa w Bydgoszczy. Daleko od Pana Raczka, ale pozwolił mu jechać i spełniać marzenia. Został lotnikiem prędzej niż wszyscy. Kiedy przelatuje nad domem i widzi to Pan Raczek, który jest u kresu swoich sił umiera. Tak kończy się książka. I trochę czytelnikowi jest przykro, ale książka piękna.

I na koniec Pan Lepajłło może jest na drugim planie, ale niby gruboskórny mężczyzna, złośliwy, krzykliwy, ale w głębi duszy dobre ma serce i w końcu zaprzyjaźnia się z głównymi bohaterami i im pomaga jak tylko może. Tak naprawdę to on czuwa nad tym, żeby Alojzy Raczek nie robił głupich rzeczy. POLECAM !!!

Zacznę od tego, że chcę mieć każdą książkę Kornela Makuszyńskiego. Ja posiadam książkę z 1959 roku wydaną przez Wydawnictwo Nasza Księgarnia. Ilustrował Zbigniew Piotrowski. I posiada materiałową okładkę, która zjedzona jest przez czas, ale tym bardziej ją cenię.

Chłopiec Ignacy kradnie czapkę panu Lepajłło. Tak zaczyna się ta historia  U Pana Lepajłło pracuje Pan...