Świetna książka o tym jak ważnym jest dla człowieka niezachwiana wiara w marzenia, w drugiego człowieka i szczęśliwy los. Ignacy Olecki jako 14-letni chłopiec zasypia na schodach redakcji, w której pracują dwaj panowie, Ambroży Raczek i Michał Lepajło, toczący między sobą nieustanne potyczki słowne. Pan Raczek postanawia zająć się chłopcem, mimo że sam nie posiada zbyt wiele.
Ciepła historia.... Miła odskocznia od trudnych tematów. Polecam gorąco całym ❤️💓

Świetna książka o tym jak ważnym jest dla człowieka niezachwiana wiara w marzenia, w drugiego człowieka i szczęśliwy los. Ignacy Olecki jako 14-letni chłopiec zasypia na schodach redakcji, w której pracują dwaj panowie, Ambroży Raczek i Michał Lepajło, toczący między sobą nieustanne potyczki słowne. Pan Raczek postanawia zająć się chłopcem, mimo że sam nie posiada zbyt...

Opowieść ta przypomina trochę „Wielką bramę”, dlatego obydwa tytuły można wpisać do tego samego nurtu, w którym autor zabiera się za „podsumowanie dorobku odrodzonej Polski”.

I znowu typowa dla Makuszyńskiego fabuła. I tu jest rzewnie, ckliwie i słodziuchno – „do obrzydliwości” – jak podsumowałby Wiech.

Mocno afektowany i kwiecisty styl równie mocno się przeterminował razem z zawartym w tekście humorem. Wrażenie, które towarzyszyło mi po lekturze podobne jest do tego, które się ma po obejrzeniu czarno – białego, przedwojennego filmu.

Opowieść ta przypomina trochę „Wielką bramę”, dlatego obydwa tytuły można wpisać do tego samego nurtu, w którym autor zabiera się za „podsumowanie dorobku odrodzonej Polski”.

I znowu typowa dla Makuszyńskiego fabuła. I tu jest rzewnie, ckliwie i słodziuchno – „do obrzydliwości” – jak podsumowałby Wiech.

Mocno afektowany i kwiecisty styl równie mocno się przeterminował...

Zacznę od tego, że chcę mieć każdą książkę Kornela Makuszyńskiego. Ja posiadam książkę z 1959 roku wydaną przez Wydawnictwo Nasza Księgarnia. Ilustrował Zbigniew Piotrowski. I posiada materiałową okładkę, która zjedzona jest przez czas, ale tym bardziej ją cenię.

Chłopiec Ignacy kradnie czapkę panu Lepajłło. Tak zaczyna się ta historia  U Pana Lepajłło pracuje Pan Raczek, który wszystko widział. Tak zaczyna się przyjaźń potem piękne rodzicielstwo sieroty Ignacego z Panem Raczkiem. I choć Pan Raczek w dzisiejszych czasach nie dostałby dziecka na wychowanie to pokazuje ta książka wszystko o tym jak powinni wychowywać swoje dzieci niektórzy rodzice w dzisiejszych czasach.

Pan Alojzy Raczek troszeczkę niepełnosprawny umysłowo, pozytywnie nastawiony do życia. Nieumyślnie doprowadzający swojego szefa do szewskiej pasji. Kogo spotka na swojej drodze zaprzyjaźnia się z nim. Ludzie do niego lgną choć wiedzą jaka jest sytuacja. Mieszka w skromnym pokoju u strasznej kobiety. Tak bardzo polubił chłopca, że go ukrywa w swoim pokoju bo nie może sprowadzać tam gości. Kiedy zostaje przyłapany od razu się wyprowadza i jakimś sposobem znajduje mieszkanie u miłych Państwa i zamieszkują blisko lotniska. I tutaj przechodzę do Ignacego …

Ignacy sierota, która trafił i został wychowany na porządnego chłopca. Lubił się uczyć, ale kiedy odkrył astronomię i lotnictwo to nic dla niego nie było już tajemnicą. Wszystko na ten temat chciał wiedzieć. Odkąd przeprowadzili się koło lotniska obserwował każdy samolot. Kiedy udają się na wakacje z Panem Raczkiem poznają i ratują pewnego lotnika Latysza. Tak poznaje on historię Ignacego i pomaga mu dostać się do szkoły Lotnictwa w Bydgoszczy. Daleko od Pana Raczka, ale pozwolił mu jechać i spełniać marzenia. Został lotnikiem prędzej niż wszyscy. Kiedy przelatuje nad domem i widzi to Pan Raczek, który jest u kresu swoich sił umiera. Tak kończy się książka. I trochę czytelnikowi jest przykro, ale książka piękna.

I na koniec Pan Lepajłło może jest na drugim planie, ale niby gruboskórny mężczyzna, złośliwy, krzykliwy, ale w głębi duszy dobre ma serce i w końcu zaprzyjaźnia się z głównymi bohaterami i im pomaga jak tylko może. Tak naprawdę to on czuwa nad tym, żeby Alojzy Raczek nie robił głupich rzeczy. POLECAM !!!

Zacznę od tego, że chcę mieć każdą książkę Kornela Makuszyńskiego. Ja posiadam książkę z 1959 roku wydaną przez Wydawnictwo Nasza Księgarnia. Ilustrował Zbigniew Piotrowski. I posiada materiałową okładkę, która zjedzona jest przez czas, ale tym bardziej ją cenię.

Chłopiec Ignacy kradnie czapkę panu Lepajłło. Tak zaczyna się ta historia  U Pana Lepajłło pracuje Pan...

Piękna książka, która uczy prawdziwych wartości w życiu i pokazuje kontrast pomiędzy złem, a dobrem, szczęściem, a smutkiem... Wciągnęła mnie od samego początku, a koniec był zaskakujący: zarazem smutny i wesoły, lecz bardziej przybił mnie niż rozweselił. Pomimo tego bardzo polecam :)

Piękna książka, która uczy prawdziwych wartości w życiu i pokazuje kontrast pomiędzy złem, a dobrem, szczęściem, a smutkiem... Wciągnęła mnie od samego początku, a koniec był zaskakujący: zarazem smutny i wesoły, lecz bardziej przybił mnie niż rozweselił. Pomimo tego bardzo polecam :)

Świetna, choć niestety mało znana książka opisująca losy starszego człowieka opiekującego się sierotą. Wszystko odbywa się na tle rozwijającego się w przedwojennej Polsce lotnictwa. Pisana barwnym językiem okraszonym poczuciem humoru. Pozycja głównie (choć nie tylko :D) przeznaczona dla młodzieży.

Świetna, choć niestety mało znana książka opisująca losy starszego człowieka opiekującego się sierotą. Wszystko odbywa się na tle rozwijającego się w przedwojennej Polsce lotnictwa. Pisana barwnym językiem okraszonym poczuciem humoru. Pozycja głównie (choć nie tylko :D) przeznaczona dla młodzieży.