Dla Osho dojrzałość to po prostu niewinność w odróżnieniu od ignorancji, która jest pożądaniem. Niewinność - z tym, że nie ta pierwotna, dziecięca, lecz na nowo odzyskana gdyż nikt nie uniknie wpływu warunkowania przez rodziców, szkoły, społeczeństwo, itp. Należy więc ją odzyskać, na nowo się narodzić, odrzuciwszy wszystkie iluzje i oparłszy się wyłącznie na własnym doświadczeniu. Często myli się dojrzałość ze starością, lecz jest to tylko jeden wymiar ponieważ ważniejsza jest dojrzałość duchowa. Autor zwraca uwagę, że człowiek stary często jest jeszcze bardziej niedojrzały jako że wszystkie uwarunkowania zdążyły się już utrwalić i jest opór przed nowym wymiarem doświadczenia. Następnie Osho opisuje siedmioletnie cykle życia człowieka, przez które większość ludzi musi przejść. I tak jak trudno wymagać dojrzałości u dzieci czy nastolatków, tak samo trudno czasem starszemu pokoleniu zrozumieć to młodsze, mimo że dawniej byli tacy sami - i na odwrót - młodzi kiedyś również wkroczą w te późniejsze cykle. Rozjaśniło mi to sprawę tzw. "konfliktu pokoleń" i mam teraz nowe spojrzenie. Dalej pisze o miłości - czym ona jest a czym nie jest, a więc o związkach, małżeństwie, rodzicach i dzieciach. Przedstawia wiele kontrowersyjnych dla człowieka zachodu poglądów. Przytacza piękne opowieści mówiąc o oświeceniu, medytacji i pięknie o nich pisze, często metaforycznie.

Dla Osho dojrzałość to po prostu niewinność w odróżnieniu od ignorancji, która jest pożądaniem. Niewinność - z tym, że nie ta pierwotna, dziecięca, lecz na nowo odzyskana gdyż nikt nie uniknie wpływu warunkowania przez rodziców, szkoły, społeczeństwo, itp. Należy więc ją odzyskać, na nowo się narodzić, odrzuciwszy wszystkie iluzje i oparłszy się wyłącznie na własnym...