Książka, jak książka, ani nie powaliła mnie na kolana, ani nie znudziła. Porusza bardzo ciekawy temat ścierania się kultur we współczesnym świecie, jakże aktualny w obecnej sytuacji geopolitycznej w Europie. Przeczytałam ją z dużym zainteresowaniem dotyczącym losów głównej bohaterki, ale idę o zakład, że za tydzień nie będę pamiętała ani tego, jak się nazywała, ani tego, w jakich okolicznościach rozgrywa się jej historia.

No właśnie, Saira. Póki pamiętam. Saira to Amerykanka pochodzenia pakistańsko-indyjskiego, która wychowuje się w wolnym kraju, ale nadal podlega wielu ograniczeniom właściwym muzułmańskiej kobiecie. Musi być posłuszna rodzicom, przygotowuje się ją raczej do roli przykładnej żony i matki niż do kariery czy wolności. Podlega jednak obowiązkowi szkolnemu, od którego jej rodzice się nie uchylają, choć nie są zachwyceni, gdy córka prosi o pozwolenie, żeby iść na studia. Saira decyduje się bowiem pójść w ślady swojej ciotecznej babki, jednej z pierwszych wykształconych kobiet w Pakistanie. Nie wychodzi za mąż, ale z otrzymanej na studiach wolności korzysta w najgłupszy z możliwych sposobów, wplątując się kolejno w alkohol, narkotyki i romanse. Jest niejako przeciwieństwem starszej siostry, Aminy, pokornej córki, która wcześnie wychodzi za mąż za odpowiedniego mężczyznę i wiedzie przykładne życie.

Akcja powieści toczy się miejscami w zamożnej części Karaczi, w Londynie i w Kalifornii. To pozwala czytelnikowi spojrzeć szerzej na współczesne życie muzułmanów funkcjonujących zarówno w krajach arabskich, jak i na szeroko pojętym Zachodzie. Jak się przekonujemy, ich próby zachowania odrębności i własnej tożsamości w świecie konsumpcjonizmu nie do końca przynoszą skutek, czego przykładem jest zbuntowane młode pokolenie, natomiast wprowadzenie europejskich standardów w Pakistanie dotyczących dostępu do edukacji czy administracji publicznej, wydaje się niemożliwe do spełnienia. Dodatkowo sytuację tej grupy społecznej radykalnie pogarsza 9/11, bo zraniony do żywego naród chce odwetu...

To historia z naprawdę dużym potencjałem, nie wiem tylko, czy dostatecznie wykorzystanym. Są takie książki, które raz przeczytane, żyją w człowieku długo, ale powieść Nafisy Haji do nich nie należy. Być może zbyt dużo tu opowieści o enigmatycznym dziadku, który porzucił żonę, a zbyt mało o procesie przekształcania się Sairy z młodej zbuntowanej dziewczyny w poważną dziennikarkę wojenną. Za dużo koligacji rodzinnych, za mało walki o szkolnictwo w Pakistanie. Warto się przy tej powieści rozerwać i zastanowić nad takimi kwestiami jak asymilacja, integracja, różnice kulturowe. Ale nie warto mieć co do niej zbyt dużych oczekiwań.

Książka, jak książka, ani nie powaliła mnie na kolana, ani nie znudziła. Porusza bardzo ciekawy temat ścierania się kultur we współczesnym świecie, jakże aktualny w obecnej sytuacji geopolitycznej w Europie. Przeczytałam ją z dużym zainteresowaniem dotyczącym losów głównej bohaterki, ale idę o zakład, że za tydzień nie będę pamiętała ani tego, jak się nazywała, ani tego, w...