„Ślady szatana” to jak do tej pory najlepszy tom sagi i w celu wyjaśnienia posłużę się spoilerami.
Poprzednie trzy tomy „Zimowa zawierucha”, „Zemsta” i „Gorączka” takie „origin story” Villemo, Dominika oraz Niklasa, którzy jako wybrani członkowie rodu mają specjalne moce. Przyznaję, że długo czekałem na to, żeby w końcu dowiedzieć po co im te całe zdolności, ale warto było.
Tytułowy „szatan” to obciążony dziedzictwem członek Ludzi Lodu, który sieję strach oraz zabija ludzi. Villemo i reszta musi go powstrzymać, gdyż na Jego życie czyha Kapitan Dristig z całą armią, czyli mamy trzy strony konfliktu. Dlatego nasi skandynawscy X-meni muszą go znaleźć pierwsi.
Chwaliłem wartką akcję w poprzednich dwóch tomach, ale w „Śladach Szatana” po prostu wbija w fotel, szczególnie wtedy jak potwór nawiedził Christianię i ten rozdział uważam za najlepszy, gdyż czułem się, jakbym czytał prozę Kinga czy Koontza. Co do potwora to Dominik nazwał go Ulvhedin i on sam wypada na plus. Przez większą część powieści niewiele o nim wiadomo co daje nam taki dreszczyk niepokoju jak w książkach wspomnianych wyżej autorów.
Można się czepiać tego, że Ulvhedin porywa Elisę i się w niej zakochuje i to go odmieniło co wydaję się być banalnym rozwiązaniem, ale nie ma przestoi akcji i nie sposób się nudzić. Również gdzieś tak pod koniec znika Ulvhedin, ale za to mamy sceny Dominika z Villemo a oni nigdy mi się nie znudzą.
Podsumowując: Nie miałem jakiś zbytnich wymagań wobec tego tomu, ale oczarował mnie do głębi. Podobnie jak w przypadku części pierwszej w tomie „Dziedzictwo zła” dotyczącej Kolgrima nie chciałem przerwać czytania i żałowałem, że to koniec.

„Ślady szatana” to jak do tej pory najlepszy tom sagi i w celu wyjaśnienia posłużę się spoilerami.
Poprzednie trzy tomy „Zimowa zawierucha”, „Zemsta” i „Gorączka” takie „origin story” Villemo, Dominika oraz Niklasa, którzy jako wybrani członkowie rodu mają specjalne moce. Przyznaję, że długo czekałem na to, żeby w końcu dowiedzieć po co im te całe zdolności, ale warto...