Nagle się budzisz. Chcesz usiąść, ale nie możesz. Rozglądasz się dookoła. Nie rozpoznajesz miejsca, w którym się znajdujesz. Zaczyna kręcić Ci się w głowie. Zamykasz oczy. Wtem słyszysz głos – niby obcy, ale też odrobinę znajomy… Zmuszasz się do podniesienia powiek, choć wymaga to od Ciebie nadludzkiego wysiłku. Widzisz twarz, którą mgliście kojarzysz… ale skąd? Wpadasz w panikę. Gdzie jesteś? Kim jest ten człowiek? Dociera do Ciebie okrutna prawda: zostałaś porwana. Czy kiedykolwiek zdołasz się stąd wydostać?

„Pamiętam też przebudzenie. I upał. Szarpał mnie za gardło, próbował nie dać mi odetchnąć. Chciałam znowu stracić przytomność. I jeszcze ból… mdłości.”

Szesnastoletnia Gemma to całkiem zwyczajna dziewczyna. Ma lecieć z rodzicami do Wietnamu. Na lotnisku w Bangkoku kłóci się z nimi i idzie kupić kawę, by ochłonąć. Tam spotyka wysokiego przystojniaka, który stawia jej napój. Nastolatka, początkowo trochę nieufnie, nawiązuje rozmowę z nieznajomym. Słucha słów chłopaka, a po chwili zaczyna źle się czuć. Silne ramiona podtrzymują ją, gdy wychodzi z kawiarni. Kręci jej się w głowie, nie wie do końca, co się z nią dzieje. Kiedy w końcu dobre samopoczucie wraca, Gemma znajduje się w zupełnie obcym miejscu. Szybko okazuje się, że dziewczyna została porwana przez chłopaka z lotniska, Tylera. Dziewczyna jest przerażona, chce jak najszybciej wrócić do domu, jednak od tej chwili jej jedyną deską ratunku staje się porywacz.

Wydaje się, że nie ma żadnych szans na ucieczkę. Nastolatka wylądowała pośrodku niczego. Od teraz upalna, bezlitosna Australia stanie się jej domem. Mimo przeciwności losu Gemma nie chce się poddać i próbuje wydostać się z obcego miejsca. Tęskni za rodziną, czuje przerażenie. Jednakże wszelkie próby ucieczki kończą się fiaskiem. Czy jest jeszcze nadzieja, że kiedyś uda jej się wydostać z rąk Tylera?

„- Gdzie jestem? (…)
- Jesteś tutaj – powiedziałeś. – Jesteś bezpieczna.”

Początkowo dziewczyna jest tylko przerażona. Później dochodzi jeszcze złość, która motywuje ją do działania. Potem jednak do negatywnych uczuć docierają też pozytywne. Im więcej czasu nastolatka spędza z porywaczem, tym lepiej go poznaje, zaczyna mu współczuć, wkrótce również trochę lubić. Między Gemmą a Tylerem wytwarza się coraz silniejsza więź, która nie pozwala dziewczynie na kategoryczną nienawiść w stosunku do oprawcy.

„A ja czułam w brzuchu motyle. Drżące skrzydła wielkich ciem. Bez trudu mnie schwytałeś, przyciągnąłeś do siebie, jakbym już tkwiła w klatce.”

„Uprowadzona” to pozycja, która nie zachęca okładką. Utrzymana w różowych kolorach, z zarysem dziewczęcej twarzy, z kajdankami, kluczem i motylami przywodzi na myśl raczej kiczowaty romans niż wyjątkową historię. Nie wolno jednak oceniać książki po okładce i ten utwór jest na to idealnym przykładem.

W swej powieści Lucy Christopher przedstawia historię zwykłej nastolatki, której życie z dnia na dzień obraca się o sto osiemdziesiąt stopni, i to bynajmniej nie z powodu jakichś nadprzyrodzonych zjawisk. Zostaje ona uprowadzona przez przystojnego chłopaka. Cała opowieść jest niezwykle wstrząsająca, a najbardziej porusza w niej to, że taka „przygoda” mogła przydarzyć się każdemu: mnie, Tobie czy któremuś z naszych znajomych. Kiedy słyszymy o porwaniach, nie myślimy, że w takiej sytuacji moglibyśmy znaleźć się my. Wydaje się to zupełnie abstrakcyjne. Jednak wcale tak nie jest.

„To było tak, jakbym wyszła prosto na tamten świat. Tylko tutaj nie było aniołów.”

Narracja prowadzona jest w formie listu. Gemma pisze do swojego porywacza, opowiada mu o swoich uczuciach, streszcza wszystko, co zapamiętała. Doskonale oddaje swoje emocje, wyznaje mu swoje lęki i obawy. Ten zabieg dodatkowo wyróżnia „Uprowadzoną” spośród innych książek. Bo jak często mamy okazję przeczytać tak niezwykły list?

„Pamiętam dotyk skóry. To dziwne, pamiętać dotyk lepiej niż myśli. Ale ciągle go czuję w palcach.”

Ta pozycja wciąga już od pierwszych stron. Gdy tylko zaczęłam lekturę, wiedziałam, że nie będę w stanie się od niej oderwać. Czytałam i czytałam, chłonąc z otwartymi oczami historię porwanej dziewczyny. Akcji nie sposób przewidzieć, wiele scen jest wstrząsających. Tej opowieści nie można wyrzucić z pamięci. Wciąż wracam myślami do tego, co przydarzyło się Gemmie. Podczas lektury cały czas zastanawiałam się, co zrobiłabym na jej miejscu, jak bym się zachowała, jak postąpiła.

Pod wpływem tego utworu zaczęłam zastanawiać się również, jak czują się rodziny uprowadzonych. Każdy dzień mija im pod znakiem rozmyślań o zaginionej osobie. Jak można żyć, nie wiedząc, gdzie znajduje się rodzic, dziecko, przyjaciel? Nie wiedząc, czy jeszcze kiedyś zobaczymy tego człowieka?

„Uprowadzona” to historia, którą po prostu trzeba przeczytać. To powieść obowiązkowa dla każdego, niezależnie od wieku. Tak niezwykłej lektury można szukać ze świecą w ręku.

„- Ludzie kochają to, co czego są przyzwyczajeni.
- Nie. (…) Ludzie powinni kochać to, co potrzebuje miłości. W ten sposób mogą to uratować.”

Nagle się budzisz. Chcesz usiąść, ale nie możesz. Rozglądasz się dookoła. Nie rozpoznajesz miejsca, w którym się znajdujesz. Zaczyna kręcić Ci się w głowie. Zamykasz oczy. Wtem słyszysz głos – niby obcy, ale też odrobinę znajomy… Zmuszasz się do podniesienia powiek, choć wymaga to od Ciebie nadludzkiego wysiłku. Widzisz twarz, którą mgliście kojarzysz… ale skąd? Wpadasz w...