Przypuszczam, że rdzenny Indianin po lekturze "Sprzysiężenia Czarnej Wydry" nie miałby żadnych zastrzeżeń w kwestii samego dzieła, ani sprzeciwu co do pochodzenia autorki. Polscy krewniacy Pani Nory mogą za to cieszyć się, że pisarz z naszej ziemi radzi sobie nieźle nie tylko na polu własnej historii, ale potrafi też napisać naprawdę dobrą książkę odwołującą się do świata innego kontynentu, jak i samej epoki.

Całkiem przyjemna narracja i jej niczego sobie język, prowadzą czytelnika śladami historii plemion Indiańskich w czasach dla nich przełomowych, niezwykle trudnych i w skutkach smutnych, podczas XVIII wiecznej okupacji Ameryki Północnej przez Brytyjczyków i nieco bardziej wyrozumiałych od nich Francuzów. Bujność charakterystyki bohaterów i żywioł wydarzeń magnetycznie przykuwają uwagę czytającego. Ostrzegam, kiedy już zostanie się porwanym przez fabularny wir, trudno odłożyć książkę na bok, a - uwaga! - wir ma swoje źródło już na pierwszych stronach ;)

Wątek historyczny przeplata się z prywatnymi sprawami bohaterów. Wielu z nich to nie postacie fikcyjne, z wielkim i charyzmatycznym Pontiakiem na czele. Ogromny plus, polecam!

Przypuszczam, że rdzenny Indianin po lekturze "Sprzysiężenia Czarnej Wydry" nie miałby żadnych zastrzeżeń w kwestii samego dzieła, ani sprzeciwu co do pochodzenia autorki. Polscy krewniacy Pani Nory mogą za to cieszyć się, że pisarz z naszej ziemi radzi sobie nieźle nie tylko na polu własnej historii, ale potrafi też napisać naprawdę dobrą książkę odwołującą się do świata...