Fajna przygodowa książka o Indianach osnuta wokół autentycznych wydarzeń historycznych. Od niej przed dziesięcioleciami zaczęło się moje zainteresowanie historią Ameryki Północnej. Nawiasem mówić dla mnie była bardziej interesująca niż książki J.F.Coopera.

Fajna przygodowa książka o Indianach osnuta wokół autentycznych wydarzeń historycznych. Od niej przed dziesięcioleciami zaczęło się moje zainteresowanie historią Ameryki Północnej. Nawiasem mówić dla mnie była bardziej interesująca niż książki J.F.Coopera.

Właśnie skończyłam moją drugą książkę odnośnie powstania Pontiaka. Tym razem w formie fabularnej śledzimy losy wodza powstania i jego współtowarzyszy broni. Możemy zagłębić się w zwyczaje i powinności Indian. Jestem pod wielkim wrażeniem sprytu i mądrości Indian.

Właśnie skończyłam moją drugą książkę odnośnie powstania Pontiaka. Tym razem w formie fabularnej śledzimy losy wodza powstania i jego współtowarzyszy broni. Możemy zagłębić się w zwyczaje i powinności Indian. Jestem pod wielkim wrażeniem sprytu i mądrości Indian.

Przypuszczam, że rdzenny Indianin po lekturze "Sprzysiężenia Czarnej Wydry" nie miałby żadnych zastrzeżeń w kwestii samego dzieła, ani sprzeciwu co do pochodzenia autorki. Polscy krewniacy Pani Nory mogą za to cieszyć się, że pisarz z naszej ziemi radzi sobie nieźle nie tylko na polu własnej historii, ale potrafi też napisać naprawdę dobrą książkę odwołującą się do świata innego kontynentu, jak i samej epoki.

Całkiem przyjemna narracja i jej niczego sobie język, prowadzą czytelnika śladami historii plemion Indiańskich w czasach dla nich przełomowych, niezwykle trudnych i w skutkach smutnych, podczas XVIII wiecznej okupacji Ameryki Północnej przez Brytyjczyków i nieco bardziej wyrozumiałych od nich Francuzów. Bujność charakterystyki bohaterów i żywioł wydarzeń magnetycznie przykuwają uwagę czytającego. Ostrzegam, kiedy już zostanie się porwanym przez fabularny wir, trudno odłożyć książkę na bok, a - uwaga! - wir ma swoje źródło już na pierwszych stronach ;)

Wątek historyczny przeplata się z prywatnymi sprawami bohaterów. Wielu z nich to nie postacie fikcyjne, z wielkim i charyzmatycznym Pontiakiem na czele. Ogromny plus, polecam!

Przypuszczam, że rdzenny Indianin po lekturze "Sprzysiężenia Czarnej Wydry" nie miałby żadnych zastrzeżeń w kwestii samego dzieła, ani sprzeciwu co do pochodzenia autorki. Polscy krewniacy Pani Nory mogą za to cieszyć się, że pisarz z naszej ziemi radzi sobie nieźle nie tylko na polu własnej historii, ale potrafi też napisać naprawdę dobrą książkę odwołującą się do świata...

Przepiękna książka. Przeczytałam ja jako dziecko i dziwiło mnie,że można zdradzić za sznur szklanych paciorków. Dziś już mniej mnie to dziwi... ciekawe, czemu?

Przepiękna książka. Przeczytałam ja jako dziecko i dziwiło mnie,że można zdradzić za sznur szklanych paciorków. Dziś już mniej mnie to dziwi... ciekawe, czemu?

Książkę tę przeczytałam w któreś wakacje, dobrych kilka lat temu. Odnalazłam ją zakurzoną i zapomnianą na dnie pawlacza, a ponieważ nawet lubię klimat dzikiego zachodu nie potrzebowałam zachęty do jej przeczytania. Ponad to byłam ciekawa jak z taką tematyką poradzi sobie kobieta i to w dodatku Polka!

Powieść (jak nietrudno się domyślić) opowiada o losach Indian Ameryki Północnej i ich zmaganiach z wciąż zachłannym białym człowiekiem, pragnącym skolonizować te tereny. Akcja toczy się przede wszystkim w okresie powstania (1763 - 1766),na czele którego stanął wódz plemienia Ottawów Pontiak.

N. Szczepańska naprawdę dobrze napisała swoją książkę. Postacie autentyczne przeplatają się z fikcyjnymi, pozytywne z negatywnymi co razem tworzy znakomitą całość.
Ponieważ powieść opiera się na wydarzeniach historycznych nie może skończyć się dobrze dla czerwonoskórych. Jak powszechnie wiadomo, biały człowiek w końcu podporządkował sobie ten naród, zniszczył jego zwyczaje i tradycje, zamknął w rezerwatach... .
W książce tej dostrzegamy podstawowy problem Indian, którzy mają ogromne trudności ze zjednoczeniem plemion przeciw wspólnemu wrogowi, a nawet jeśli im się to udaje, wytrwaniu w tej jedności.

Ja oceniam książkę jako dobrą i tak sobie myślę, że "odgrzebię" ją znowu i ponownie przeczytam aby odświeżyć sobie niektóre wątki i jeszcze raz zagłębić się w świecie wyśmienitych tropicieli, odważnych wojowników i dzielnych kobiet.

Książkę tę przeczytałam w któreś wakacje, dobrych kilka lat temu. Odnalazłam ją zakurzoną i zapomnianą na dnie pawlacza, a ponieważ nawet lubię klimat dzikiego zachodu nie potrzebowałam zachęty do jej przeczytania. Ponad to byłam ciekawa jak z taką tematyką poradzi sobie kobieta i to w dodatku Polka!

Powieść (jak nietrudno się domyślić) opowiada o losach Indian Ameryki...

Po raz kolejny sprawdza się porzekadło, że polskie wcale nie jest gorsze. Jak można zauważyć Polacy też pisali niesamowite westerny i w tym wypadku Szczepańska nie ma się czego wstydzić... Sam Karol May mógłby być dumny z tego tekstu.

Po raz kolejny sprawdza się porzekadło, że polskie wcale nie jest gorsze. Jak można zauważyć Polacy też pisali niesamowite westerny i w tym wypadku Szczepańska nie ma się czego wstydzić... Sam Karol May mógłby być dumny z tego tekstu.

super

super

Kolejna książka dzieciństwa o Indianach i wodzu Pontiacu. Pięknie i ciekawie napisana, ale nieco ustępuje takiemu "Małemu Bizonowi" A. Fiedlera.

Kolejna książka dzieciństwa o Indianach i wodzu Pontiacu. Pięknie i ciekawie napisana, ale nieco ustępuje takiemu "Małemu Bizonowi" A. Fiedlera.