Książka jest podzielona na dwie części, stanowiące formalnie całość. "Pajęczyna" opowiada o świecie XXII wieku. W kraju bliżej niesprecyzowanej dyktatury jest sobie miasto, w którym coraz gorzej się żyje. Obywatele są nieustannie inwigilowani, nad państwem wisi widmo wyniszczającej wojny, a bohater - dyrygent - planuje publiczną prezentację wywrotowego utworu symfonicznego. Przy czym zamierza zaraz potem uciec do jakiegoś dziwnego, położonego na uboczu domu, w którym czeka na niego najbliższy przyjaciel. Domu, którego władze reżimowe nie znajdą, bo dostać się do niego można tylko na dwa dość dziwne sposoby. "Po drugiej stronie Księżyca" to natomiast opowieść o tym, jak ułożyło się życie grupy uciekinierów z miasta - trochę większej, niż pierwotnie planował przyjaciel dyrygenta - w miejscu, gdzie panuje wieczna wiosna, a z nieba potrafi padać złoty deszcz.

Wnioskując z konstrukcji książki można założyć, że warunkiem jej wydania w serii "Z Glistą" było dodanie do pięknie zakręconego, ciepłego i prawdziwie magicznego "Po drugiej stronie Księżyca" segmentu sprawiającego, że całość przestanie być lekką historyjką z zacięciem poetyckim, a stanie się pokrętnym moralitetem, jakimś mętnym potępieniem wojny i militarystycznego systemu. "Pajęczyna" odstaje bowiem mocno klimatem i potoczystością od części drugiej, jest jakby nie do końca doszlifowana, napisana bardziej chropawym językiem. Widać to szczególnie mocno podczas lektury "Po drugiej stronie Księżyca", gdzie aż roi się od zdań po prostu eleganckich, operujących bogatym słownictwem i nadzwyczaj łatwo odmalowujących bajkową rzeczywistość. W dodatku "Pajęczyna" niemal zupełnie pozbawiona jest humoru, podczas gdy druga część książki potrafi chwilami doprowadzić człowieka do nieprzyzwoitego chichotu.

To stylistyczne rozłamanie opowieści na dwie średnio do siebie pasujące części powoduje, że lekturę książki trudno z czystym sumieniem zaliczyć do szczególnie udanych. Owszem, "Po drugiej stronie Księżyca" daje sporo czytelniczej satysfakcji i zwyczajnie odpręża, ale nad tekstem wciąż wisi widmo ponurej, trochę naciąganej "Pajęczyny". Mimo wszystko jednak i tak jest to jedna z ciekawszych propozycji w serii.

Książka jest podzielona na dwie części, stanowiące formalnie całość. "Pajęczyna" opowiada o świecie XXII wieku. W kraju bliżej niesprecyzowanej dyktatury jest sobie miasto, w którym coraz gorzej się żyje. Obywatele są nieustannie inwigilowani, nad państwem wisi widmo wyniszczającej wojny, a bohater - dyrygent - planuje publiczną prezentację wywrotowego utworu symfonicznego....