A wydawało mi się, że to ja piszę dziwacznie :) Nużył mnie natłok następujących po sobie, suchych zdań oznajmujących, nie skończyłem lektury.

A wydawało mi się, że to ja piszę dziwacznie :) Nużył mnie natłok następujących po sobie, suchych zdań oznajmujących, nie skończyłem lektury.

Książka poza kilkoma elementami takimi jak - złoty deszcz - mógłbym określić jednym zdaniem. SEN WARIATA

Książka poza kilkoma elementami takimi jak - złoty deszcz - mógłbym określić jednym zdaniem. SEN WARIATA

Powieść ta zakręcona jest wyjątkowo, jak ze snu wariata albo człowieka który uciekając przed działaniami wojennymi, zaszył się i zasnął gdzieś w piwnicy. Majaki takiego człowieka, o świecie do którego można by uciec przed wojną, mogłyby być podstawą albo wręcz tematem przewodnim "Pajęczyny...". Generalnie, książeczka zawiera opis życia zmyślonego mikro-społeczeństwa w "bajkowym" miasteczku, do którego ludzie uciekli(?) przed wojną,cywilizacją i swoimi problemami.

Powieść ta zakręcona jest wyjątkowo, jak ze snu wariata albo człowieka który uciekając przed działaniami wojennymi, zaszył się i zasnął gdzieś w piwnicy. Majaki takiego człowieka, o świecie do którego można by uciec przed wojną, mogłyby być podstawą albo wręcz tematem przewodnim "Pajęczyny...". Generalnie, książeczka zawiera opis życia zmyślonego mikro-społeczeństwa w...

Książka jest podzielona na dwie części, stanowiące formalnie całość. "Pajęczyna" opowiada o świecie XXII wieku. W kraju bliżej niesprecyzowanej dyktatury jest sobie miasto, w którym coraz gorzej się żyje. Obywatele są nieustannie inwigilowani, nad państwem wisi widmo wyniszczającej wojny, a bohater - dyrygent - planuje publiczną prezentację wywrotowego utworu symfonicznego. Przy czym zamierza zaraz potem uciec do jakiegoś dziwnego, położonego na uboczu domu, w którym czeka na niego najbliższy przyjaciel. Domu, którego władze reżimowe nie znajdą, bo dostać się do niego można tylko na dwa dość dziwne sposoby. "Po drugiej stronie Księżyca" to natomiast opowieść o tym, jak ułożyło się życie grupy uciekinierów z miasta - trochę większej, niż pierwotnie planował przyjaciel dyrygenta - w miejscu, gdzie panuje wieczna wiosna, a z nieba potrafi padać złoty deszcz.

Wnioskując z konstrukcji książki można założyć, że warunkiem jej wydania w serii "Z Glistą" było dodanie do pięknie zakręconego, ciepłego i prawdziwie magicznego "Po drugiej stronie Księżyca" segmentu sprawiającego, że całość przestanie być lekką historyjką z zacięciem poetyckim, a stanie się pokrętnym moralitetem, jakimś mętnym potępieniem wojny i militarystycznego systemu. "Pajęczyna" odstaje bowiem mocno klimatem i potoczystością od części drugiej, jest jakby nie do końca doszlifowana, napisana bardziej chropawym językiem. Widać to szczególnie mocno podczas lektury "Po drugiej stronie Księżyca", gdzie aż roi się od zdań po prostu eleganckich, operujących bogatym słownictwem i nadzwyczaj łatwo odmalowujących bajkową rzeczywistość. W dodatku "Pajęczyna" niemal zupełnie pozbawiona jest humoru, podczas gdy druga część książki potrafi chwilami doprowadzić człowieka do nieprzyzwoitego chichotu.

To stylistyczne rozłamanie opowieści na dwie średnio do siebie pasujące części powoduje, że lekturę książki trudno z czystym sumieniem zaliczyć do szczególnie udanych. Owszem, "Po drugiej stronie Księżyca" daje sporo czytelniczej satysfakcji i zwyczajnie odpręża, ale nad tekstem wciąż wisi widmo ponurej, trochę naciąganej "Pajęczyny". Mimo wszystko jednak i tak jest to jedna z ciekawszych propozycji w serii.

Książka jest podzielona na dwie części, stanowiące formalnie całość. "Pajęczyna" opowiada o świecie XXII wieku. W kraju bliżej niesprecyzowanej dyktatury jest sobie miasto, w którym coraz gorzej się żyje. Obywatele są nieustannie inwigilowani, nad państwem wisi widmo wyniszczającej wojny, a bohater - dyrygent - planuje publiczną prezentację wywrotowego utworu symfonicznego....