Zacząłem lekturę w przekonaniu, że trzymam w rękach traktat czy traktacik o pasji, o wszystkich za i przeciw wobec zapaleńczego poświęcania części czy nawet całości życia jednej myśli, jednemu żarowi. I dlatego też z początku wydawała mi się ta powieść zbyt miałka, płytka i zwyczajnie mało ciekawa. Jakże się zdziwiłem i jak bardzo zmieniłem zdanie o czytanym tekście, gdy w kolejnych częściach pojawiły się zupełnie inne obrazy, inne rozważania i inne wstrząsy serwowane czytelnikowi po to, by wywrócić myślenie tegoż czytelnika na lewą albo i jakąś trzecią stronę. Zaiste, wytrawnym i utalentowanym jest Baricco pisarzem!
A o czym traktuje "Ta historia"? Sądzę, że o miłości, o tym, że można ją zmarnować, szukając jej nie tam, gdzie się znajduje, i o tym, że niektórym taki jest los pisany - nie znajdą jej, ale musną skrawek jej sukni, i to muśnięcie będzie musiało im wystarczyć. I nie wystarczy, bo to niemożliwe. Zostanie wtedy tęsknota, i pamięć o pięknym, które mogło się wydarzyć.
Czy jest w powieści też jakaś konkluzja? Jest, jak mniemam, w postaci rady nie wyrażonej wprost: patrz szeroko, idź, gdy cię woła, i nie cofaj się ani ze strachu, ani z żadnego innego powodu.

Zacząłem lekturę w przekonaniu, że trzymam w rękach traktat czy traktacik o pasji, o wszystkich za i przeciw wobec zapaleńczego poświęcania części czy nawet całości życia jednej myśli, jednemu żarowi. I dlatego też z początku wydawała mi się ta powieść zbyt miałka, płytka i zwyczajnie mało ciekawa. Jakże się zdziwiłem i jak bardzo zmieniłem zdanie o czytanym tekście, gdy w...