Pierwszy kontakt z książką- pożółkłe strony, książka pachnąca starością, może i zmęczeniem, kartkowana przez dziesiątki czytelników przede mną, okładka z całą masą zmarszczek, zagięć. Tytuł znany, klasyka niemal. Ja nic o nim nie wiem, nie wiem o czym jest, czego się spodziewać. Pierwsze strony idą nieco opornie, odczułam starszy język- w końcu tak oryginał, jak tłumaczenie powstały na długo przed moimi narodzinami.
Od razu pomyślałam, że będę musiała jakoś zmęczyć tę książkę, że ten język będzie mi przeszkadzał, ani trochę się nie wciągnę w fabułę.

Kilkadziesiąt stron później- wpadłam jak śliwka w kompot. Język powieści wcale nie jest archaiczny czy ciężki w odbiorze, narratorem jest mała dziewczynka, ma nieco "mądrzejszy" język niż dzieci w jej wieku, ale jest on prosty i przyjemny. "Zabić drozda" kusi najpierw niewinnymi tematami dzieci, zagadką, która, jak przewidujemy, wkrótce zostanie rozwiązana.

Gdzieś w połowie- pojawia się temat poważniejszy, bardziej emocjonujący, zapowiadający świetną lekturę. Jego przebieg śledziłam razem z dziećmi, nie mniej przejęta. Mimo, że wcześniej przebrzmiewał gdzieś w dialogach, drobnych sytuacjach, mimo, że podobne problemy były poruszane, nic nie zwiastowało takiego obrotu spraw.

Między wierszami- "Zabić drozda" to bardzo specyficzna powieść. Dość wiernie opowiada oczami dziecka o dorosłych. O zaślepieniu, dyskryminacji, niesprawiedliwym traktowaniu innych, hipokryzji. O tym, że dobrzy ludzie są piętnowani, a złym wszyscy, wiedząc, że czynią źle, przyklasną.
To wszystko tak bardzo uderza, ponieważ dziecko nie rozumie dlaczego dorośli tak postępują. Ono ma jasne poglądy na pewne sprawy, a hipokryzja dorosłych jest dla niego nielogiczna.
W książce Harper Lee przyglądamy się także dorastającemu nastolatkowi i jego dojrzewającemu buntowi. Ale buntowi nie w znaczeniu negatywnym, bo niejeden dorosły ma ochotę na zbuntowanie się przeciw temu jak ten świat jest urządzony, i jak człowiek człowiekowi potrafi bez powodu zgotować piekło.
"Zabić drozda" traktuje także o dyskryminacji osób czarnoskórych, to jeden z jej najważniejszych tematów. Zresztą długo mogłabym pisać o czym jest. Myślę, że wiele z niej można zaczerpnąć, wiele przemyśleń się rodzi podczas lektury.

Końcówka- nieco straciłam rozpęd. Czytałam już z nieco mniejszą przyjemnością, sama nie wiem czemu. Może byłam rozdrażniona tym, że to już koniec? W tym roku jakoś mało świetnych książek przeczytałam, może nie chciałam już kończyć. To jednak nie tłumaczy tego, że lekko kręcę nosem na pewien urwany wątek, który zainteresował mnie od początku książki. Cóż, autorka musiała kiedyś skończyć, jednak mogła rozwiązanie tej historii napisać nieco jaśniej. Może je zrozumiem dopiero przy kolejnej lekturze.


Drodzy wysnujcie z tej opinii własne wnioski. Ja powiem tylko jedno słowo- warto!

Pierwszy kontakt z książką- pożółkłe strony, książka pachnąca starością, może i zmęczeniem, kartkowana przez dziesiątki czytelników przede mną, okładka z całą masą zmarszczek, zagięć. Tytuł znany, klasyka niemal. Ja nic o nim nie wiem, nie wiem o czym jest, czego się spodziewać. Pierwsze strony idą nieco opornie, odczułam starszy język- w końcu tak oryginał, jak tłumaczenie...